شیوه های مشترک باب و بها در ادعاسازی های کاذب

 

رهپویان هدایت: در فرقه ضاله بهائیت، سردمداران اصلی جریان به صورت پلکانی و در چند مرحله ادعاهای خود را مطرح کردند، چنانچه علی محمدباب ابتدا خود را مفسر قرآن نامید و بعد تا آنجا پیشرفت که خویش را ذات خدا معرفی کرد.

پس از باب، میرزا حسینعلی(بها) انشعابی در بابیت ایجاد و فرقه ضاله بهائیت را پی ریزی کرد. وی  نیز به دنباله روی از باب ادعاهای خود را در چند سطح  مطرح نمود و از این رو  ابتدا مدعی جانشینی باب گردید که اتفاقا بر سر این مدعا نیز با برادرش یحیی صبح ازل دچار اختلاف گردید و بعد تا آنجا پیش رفت که دعوی «رجعت حسینی» و «رجعت مسیحی» شد.

بها در نهایت خود را حلول خدا و به عبارت دقیق تر تجسّد و تجسّم خداوند «انا الهیکل الاعلی» نامید و به این سبب است که امروزه مهره های فرقه ضاله بهائیت به جانب گور او سجده می کنند. آنچه که در این گزارشات تاریخی قابل توجه است، تحلیل رفتار سردمداران فرقه می باشد.

سردمداران فرقه ها برای اینکه بتوانند در ابتدای کار مخاطبانی برای خود دست و پا کنند، ادعاهایی عوام پذیر مطرح می کردند و پس از حصول اطمینان از ضعف ایمان و خرد آن ها،  ادعاهای خود را تا سطح الوهیت بالا می بردند.

این رویه خود نشانی آشکار از بطلان سردمداران بهائیت می باشد چراکه در طریق انبیاء الهی بحث دعوت به خود مطرح نیست بلکه آن ها مخاطبان خویش را به جانب پرستش خدا دعوت می کنند. در قرآن کریم پیرامون این مسئله آمده: وَإِلَى عَادٍ أَخَاهُمْ هُودًا قَالَ یَا قَوْمِ اعْبُدُوا اللَّهَ مَا لَکُمْ مِنْ إِلَهٍ غَیْرُهُ إِنْ أَنْتُمْ إِلَّا مُفْتَرُونَ. و به سوی قوم عاد، برادرشان هود را [فرستادیم] گفت: ای قوم من! خدا را بپرستید که شما را جز او هیچ معبودی نیست، شما [که شریکانی برای خدا قرار داده اید] جز مردمی دروغ پرداز نیستید(سوره هود، آیه 50)

در ادامه این سوره می فرماید: یَا قَوْمِ لَا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْرًا إِنْ أَجْرِیَ إِلَّا عَلَى الَّذِی فَطَرَنِی أَفَلَا تَعْقِلُونَ. ای قوم من! از شما [در برابر ابلاغ رسالتم] هیچ پاداشی نمی خواهم، پاداشم فقط بر عهده کسی است که مرا آفریده؛ آیا نمی اندیشید؟(سوره هود، آیه 51)

با این وصف، ویژگی اصلی انبیاء الهی، دعوت به پرستش خدا می باشد و آنان در این رسالت، هیچ مزد و مطالبه دنیوی از مخطابان ندارند. با این مبنای قرآنی که عقل و فطرت آدمی آن را تائید می کند سردمداران فرقه هایی چون بهائیت، شیادانی دروغ پرداز بوده اند که تنها با قصد و انگیزه مادی مدعی اموری چون الوهیت گردیدند.