نافرمانی مدنی؛ از موسسات برانداز غربی تا تبیین در شبکه های مسیحی

به گزارش انجمن رهپویان هدایت، بعد از آزمایش انواع مختلف مقابله با حکومت های مستقل و آزاده جهان، نوین ترین روشی که توسط نظریه پردازان غربی معرفی شده، جنگ نرم و براندازی از طریق بکارگیری شیوه های مسالمت آمیز است.

یکی از راهکارهای ارائه شده در این جنگ، پیشنهاد اجرای "تاکتیک نافرمانی مدنی" است که در موسسات مطالعات راهبردی غربی همچون: موسسه "آمریکن اینتر پرایز" آمریکا- که اعضای اصلی آن از جمهوری خواهان تندرو تشکیل شده- صراحتا در پروژه ای موسوم به دلتا، به عنوان یکی از سه ضلع مقابله با جمهوری اسلامی ایران معرفی می شود.

در "نافرمانی مدنی" که به طور خلاصه، شیوه ای آرام و در عین حال پیشرو در براندازی نرم است، پیاده نظام های کشورهای برانداز باید قانون کشور مورد نظر را شکسته؛ هر چند که ضمانت اجراهای سنگینی در بر داشته باشد.

تبیین و تبلیغ این موضوع از سوی شبکه های ماهواره ای مسیحی- و‌آن هم با استناد به کتاب مقدس و تاریخ تفکر مسیحی- به روشنی پرده از حقایقی در باب وحدت رویکرد بین جنگ افروزان آمریکایی و شبکه های مسیحی در مقابله با کشورهای غیر همسو با سیاست غرب، بر می دارد؛ هر چند که این حقیقت از چشم های عادی پوشیده و در نظر آنها مغفول بماند.

در یکی از برنامه های پخش شده از شبکه ماهواره ای "ست سون پارس" که با اجرای "رضا ترکمند" و کارشناسی "ساسان توسلی" به روی آنتن رفت، کارشناس برنامه درباره نحوه نافرمانی مدنی و برخورد مسیحیان با حاکمان، نکاتی را بیان کرد که نیازمند دقت و توجه بیشتری در آن است.

"ساسان توسلی" در این برنامه، مسیحیان را بر خلاف کتاب مقدس به قانون شکنی تشویق کرد و گفت که هزینه های آن نیز باید پرداخت شود.

وی در برداشتی متناقض با گفته پیشین، درباره نپرداختن مالیات از طرف آمریکایی های مخالف جنگ یادآور شد که خودشان ضرر می کنند و به زندان می افتند و برای زن و بچه آنها نیز دردسر درست می شود و این نافرمانی و اعتراض، تاثیری در جنگ ندارد.!

اما بعد از این اظهار نظر عجیب، ذهن مخاطب پرسشگر به این سمت روانه می شود که چگونه از یک طرف، علی رغم داشتن هزینه، نافرمانی مدنی پیشنهاد شده؛ ولی از طرف دیگر، اعتراض به دولت آمریکا از طریق نپرداختن مالیات از سوی معترضین- که در آمریکا بخشی از جنبش 99 درصدی مخالفان جنگ را تشکیل می دهند-، نباید انجام پذیرد؟

پاسخ را باید در نوع برخورد غرب با مقوله های مختلف مبتلابه پیدا کرد؛ چرا که در موضوعاتی چون :حقوق بشر، ‌تروریسم، دستیابی به علوم و فناوری های پیشرفته و ... معیارهای دوگانه ای وجود دارد که بسته به دیدگاه غرب در مورد هر کشور، باید درباره آنها موضع گیری کرد.

نکته جالب‌تر اینکه "ساسان توسلی" از جمله کسانی است که همیشه مدعی عدم دخالت مسیحیت مد نظر او(مسیحیت صهیونیستی) در امور سیاسی است و مدام تاکید می کند، این فرقه هیچ ارتباطی با دولت های غربی و سرویس های جاسوسی آنها ندارد؛ در حالی که شواهد امر عکس ادعاهای او را ثابت می کند.

نگاهی به عملکرد شبکه های ماهواره ای مسیحی نشان داده که دست اندرکاران آنها به انحاء مختلف در امور داخلی کشور ایران دخالت کرده و حتی در برنامه های آموزشی خود، گروندگان به فرقه مسیحیت صهیونیستی را به نافرمانی مدنی و عدم اطاعت از دولت، ترغیب می کنند.

حال چه ارتباطی بین موسسات و مجموعه های تصمیم ساز که برای براندازی نرم در کشورهای راهبردی و غیر مطیع غرب، برنامه ریزی کرده و راهکار ارائه می کنند، با شبکه های ماهواره ای مسیحی- که بنا به گفته های خود فقط برای ارائه خدمت به مسیحیان راه اندازی شده اند-، وجود دارد؟

در نهایت فرقه مسیحیت صهیونیستی باید تکلیف خود را با دوگانگی "تعامل و اطاعت پذیری" یا "مبارزه با دولت های مستقل" مشخص کند. از آنجایی که در یک طرف ماجرا، مسیحیان-طبق کتاب مقدس و قوانین پذیرفته شده بین المللی- باید قوانین کشورها را رعایت کنند و از سوی دیگر به مبارزه و مخالفت با دولت و عدم رعایت قوانین، راهنمایی می شوند، انتخاب هر کدام از دو مسیر، سرنوشت مختلفی را برای آنها در پی خواهد داشت.

بر پایه این گزارش، فرقه مسیحیت صهیونیستی بیشتر از آن که به یک جنبش یا نهضت دینی شباهت داشته باشد،‌ گروهی سیاسی بوده که از دل افکار هزاره گرایی و صهیونیستی-که نتیجه نفوذ یهودیان در مسیحیت بوده- بیرون آمده و به تحقیق می توان گفت، هیچ تناسبی با بنیادهای راستین مسیحیت ندارد.

در این فرقه، جملات کتاب مقدس به دلخواه و مطابق با میل کشورهای زیاده خواه جهانی تفسیر و تاویل می شود و هر جا نیاز باشد با تحریف چندین باره کتاب مقدس، واقعه ای را منطبق با این کتاب معرفی کرده و در جایی دیگر با تفسیری متفاوت یا با سکوت خود، راه را بر هر گونه نقض قانون و جنایت در جهان باز می کنند.

گفتنی است، دخالت در امور سیاسی توسط شبکه های ماهواره ای مسیحی به صورت روزمره اتفاق می افتد. افرادی مانند: رضا صفا، هرمز شریعت و ... گاه و بیگاه درباره سیاست داخلی و خارجی ایران اظهار نظر می کنند و فردی مانند ساسان توسلی پا را از این نیز فراتر گذاشته و حتی سال 1388، در تجمع گروهک تروریستی منافقین جلوی سازمان ملل حاضر شده بود.