نظرات شهید مطهری در باب مسیحیت(2)

یکی از آموزه­های منحرف مسیحیت، تأکید بر تجرد است و علت اصلی آن نگاه نادرست به شهوت و میل جنسی است که آن را امری پلید می­پندارند. بر خلاف دیدگاه کلی اسلام که هر چه در وجود و فطرت انسان نهفته شده است را حکیمانه می­داند و تنها با افراط و تفریط در برآوردن حوائج انسانی مخالف است. به همین دلیل احکام خود را به گونه­ای تنظیم می­نماید که در راستای جهت دهی به این امیال است و معتقد است که به هریک از این امیال باید به تناسب خودش پرداخت. در نتیجه نه تنها با ازدواج مخالف نیست بلکه آن را امر مقدسی می­شمارد و احکام مفصلی در این باب دارد. استاد شهید مطهری در ضمن نقد تقدس تجرد در مسیحیت، یکی از حکمت­های مقدس شمرده شدن ازدواج در اسلام را مطرح می­نمایند. یعنی معتقدند که «یک خصایص اخلاقى هست که انسان جز در مکتب تشکیل خانواده نمى‏تواند آن­ها را کسب کند. [تشکیل خانواده‏] یعنى یک نوع علاقه‏مند شدن به سرنوشت دیگران. تا انسان زن نگیرد و بچه پیدا نکند و آن بچه شدیداً عواطف او را تحریک نکند و مثلًا در مواقعى که مریض مى‏شود او را به هیجان نیاورد یا مثلًا لبخند بچه در او اثر نگذارد، [علاقه‏مند شدن به سرنوشت دیگران در او پدید نمى‏آید.] با مطالعه کتاب، این امر در او پیدا نمى‏شود. تجربه نشان داده است که اخلاقیون و ریاضت کِش‏ها که این دوران را نگذرانده‏اند، تا آخر عمر یک نوع خامى و یک نوع بچگى در آن­ها وجود داشته است و یکى از علل این­که در اسلام ازدواج یک امر مقدس و یک عبادت تلقى شده، همین است در حالی­که از نظر مسیحیت، تجرّد مقدس است و تأهل پلیدى و کسانى اجازه مى‏گیرند متأهل شوند که تاب تجرّد را ندارند یعنى اگر مجرّد بمانند فاسد مى‏شوند. بنا بر این از باب دفع افسد به فاسد مى‏گویند باید ازدواج کرد. لذا پاپ از میان مجرّدها انتخاب مى‏شود که در تمام عمر این آلودگى را پیدا نکرده است. در اسلام برخلاف مسیحیت است: مِنْ اخْلاقِ الْانْبِیاءِ حُبُّ النِّساءِ. پس ازدواج اولین مرحله خروج از خود طبیعى فردى و توسعه پیدا کردن شخصیت انسان است.»¹ نتیجه آن­که اسلام به طور کلی در احکامی که صادر می­کند جنبه تربیتی و تکاملی روح انسانی را مد نظر دارد و حتی در بحث ازدواج هم که شاید در بدایت امر بی ارتباط با تکامل شخصیت و روح انسانی به نظر برسد، اسلام با نگاه تکامل بخش به آن می­نگرد و به همین جهت نه تنها آن را مجاز می­شمارد بلکه مقدس هم می­داند.

1-مجموعه‏آثاراستادشهیدمطهرى،ج‏22،ص680