خوش‌رقصی بهائیان برای آمریکا در تصویب لایحه کاپیتولاسیون

افرادی از فرقه ضاله بهائیت که توانسته بودند به ساختار قدرت سلطنت پهلوی راه پیدا کنند، نقش مهمی در تصویب لایحه کاپیتولاسیون داشتند.

به گزارش انجمن رهپویان هدایت، اگر به فعالیت‌های خائنانه پیروان فرقه ضاله بهائیت در زمان پهلوی نظری انداخته شود،‌ نقطه‌های تاریک و خیانت‌بار زیادی چشم‌ها را به سوی خود فرا می‌خواند.

یکی از این فصل‌های شرم‌آور در کارنامه بهائیان، تلاش صاحب‌منصبان این فرقه ضاله برای تصویب "لایحه کاپیتولاسیون" در مجلس شورای ملی است که امضای بهائیانی چون: "محمود جم"، "فریدون جم"، "اسدالله صنیعی" و "آرام"، بیان‌گر نقش خائنانه آن‌ها در عقب نگه داشتن ملت ایران است.

در بین این افراد باید به نقش برجسته "سپهبد صنیعی"-از مهره‌های بانفوذ فرقه استعماری بهائیت- اشاره کرد که جایگاه مهمی در تهیه و تدوین لایحه کاپیتولاسیون داشت و در زمان نخست‌وزیری "حسنعلی منصور"، تلاش زیادی برای تصویب این لایحه به کار برد.

او که می‌دانست روحانیت مبارز به پیشوایی امام خمینی(ره) با تصویب این لایحه به شدت مخالف هستند، به دیدار تک‌تک نمایندگان مجلسین شورای ملی و سنا می‌رفت و از آنان می‌خواست تا هرچه سریع‌تر آن را تصویب کنند.

بر اساس گزارش رهپویان هدایت،"سپهبد صنیعی" که جایگاه خاصی نزد رضاخان داشت، زمانی که درجه سروانی داشت به دستور او به‌عنوان آجودان ولی‌عهد منصوب شد.

خدمات بی‌شائبه او به بهائیت و دستگاه پهلوی سبب شد تا در زمان به سلطنت رسیدن محمدرضا پهلوی به ریاست اداره شکایت‌های دفتر نظامی شاه، ریاست بازرسی، عضو هیئت نظارت بانک سپه و بازرس درجه یک این بانک برسد.

صنیعی به‌صورت آشکار اختلاس می‌کرد و در دوره‌ای که درجه سرلشگری داشت با جمع کردن بهائیان دیگر از جمله "سرهنگ رفیعی، سرهنگ صادقیان و سرهنگ شایسته" و با تشکیل دادن یک باند از مقام خود سوء استفاده می‌کرد.

این شخص که از چهره‌های تراز اول فرقه ضاله بهائیت محسوب می‌شود، در دوران نخست‌وزیری "اسداله علم" به درجه سپهبدی رسید و به‌عنوان وزیر جنگ به کابینه راه یافت.

پس از  به صدارت رسیدن هویدا در سال 1343 و اعتراض محافل مذهبی به حضور یک بهائی در مصدر امور، بیت‌العدل بهائیان در عکا با توسل به گفته‌های حسینعلی بهاء مبنی بر "دخالت نکردن بهائیان در امور سیاسی مگر به درخواست شهریار مملکت"، از حضور سپهبد صنیعی در امور سیاسی ابراز ناخشنودی کرد.

نکته قابل تأمل آنکه چرا عکانشینان از همان ابتدا با حضور صنیعی در کابینه حسنعلی منصور مخالفت نکردند و همچنین چرا معترض حضور بقیه بهائیان در ساختار حکومتی پهلوی نشدند؟ مگر به‌جزء‌ اهداف پنهان سیاسی، موضوع دیگری می‌تواند این رویکردهای متناقض را توجیه کند؟
خاطرنشان می‌کند، لایحه کاپیتولاسیون که حضرت امام(ره) از آن به‌عنوان "سند بردگی ملت ایران" یاد کردند، در روز سه‌شنبه بیست‌ویکم مهر ۱۳۴۳ با وجود مخالفت گروه کثیری از نمایندگان، در جلسه‌ای پرتنش از تصویب اکثریت نمایندگان مجلس شورای ملی گذشت.

این قانون در تاریخ بیست‌وپنجم مهرماه1343، جهت اجرا به دولت ابلاغ شد، دولت نیز به وزارتخانه‌های دادگستری، کشور و امور خارجه ابلاغ نمود. طبق ابلاغیه وزارت امور خارجه: "کلیه مستشاران آمریکایی اعم از شاغلین در بخش‌های مختلف نظامی، اقتصادی، فرهنگی، سیاسی و خدماتی که در سراسر کشور ایران هستند را شامل می‌شود. همچنین کلیه وابستگان این مستشاران نیز از این تاریخ به بعد، مشمول این قانون می‌شوند."

گفتنی است پس از پیروزی انقلاب اسلامی به رهبری حضرت امام(ره) این لایحه ذلت‌بار لغو و بار دیگر عزت و ذلت‌ناپذیری ملت ایران به آن‌ها بازگشت.