دوستی های هدفمند و جامعه سازی فرقه ای

مهمترین رکن در ارتباط های انسانی سالم، اخلاص در دوستی است. یک مسلمان سایر هم دینان خود را برادر و خواهر می داند چنانچه قرآن کریم می فرماید: إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ فَأَصْلِحُوا بَیْنَ أَخَوَیْکُمْ ۚ وَاتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّکُمْ تُرْحَمُونَ، جز این نیست که همه مؤمنان با هم برادرند؛ بنابراین [در همه نزاع ها و اختلافات] میان برادرانتان صلح و آشتی برقرار کنید، و از خدا پروا نمایید که مورد رحمت قرار گیرید.(سوره حجرات آیه 10)

در حقیقت رویکرد الهی و مسلمانانه اقتضا می کند هرگونه ارتباط با سایر انسان ها عاری از منفعت طلبی صرف باشد و رضای خداوند مورد توجه قرار گیرد. رضای خدا در آن است که انسان بدون قصد فریب و نیرنگ با سایر انسان ها ارتباط گیرد و به دنبال پیشبرد نقشه های دنیوی خویش نباشد.

در فرقه های انحرافی، مهره ها با هدف گمراه سازی افراد یا جلب منافع با آن ها ارتباط می گیرند و سعی می کنند تا رضایت سردمداران فرقه را به دست آورند. بر این مبنا، امروزه بهائیان در صدد برآمده اند تا با ابزارهای مختلف با افراد ارتباط برقرار نمایند و از آن ها به عنوان سمپات استفاده کنند.

در دستورالعمل های بیت العدل(تشکیلات صهیونیستی بهائیت) مراحل مختلفی برای نحوه ارتباط گیری آمده که از حضور سرزده در خانه همسایه ها گرفته تا سفر به مناطق محروم را شامل می شود.  تشکیلات بهائیت نام این اقدام را جامعه سازی گذاشته درحالی که در واقعیت نام این فعالیت ویرانه سازی اجتماع است.

تخریب بنیان های اخلاقی و دینی همان چیزی است که تشکیلات صهیونیستی بهائیت نام آن را جامعه سازی گذاشته و می کوشد تا آن را محقق کند. البته علی رغم فعالیت های مهره های بهائی همچنان طرح جامعه سازی با شکست مواجه شده چراکه حتی بسیاری از مخالفان مذهب، به طریق اولی از بهائیت دلزده هستند.