تاریخ مصرف رسوم مسیحی به پایان رسیده است

یکی از عناصر تبشیری در تازه‌ترین یادداشت خود مینویسد که تاریخ مصرف آنچه به عنوان رسوم در کلیساهای این فرقه انجام می‌شود مدت‌ها قبل به پایان رسیده و دیگر نیاز به اجرای این رسوم نیست.

به گزارش انجمن رهپویان هدایت وی ادامه می‌دهد برخی از این رسوم سال‌ها و قرن‌ها قبل به پایان رسیده و اجرای آن امروزه در واقع وسیله‌ای در دست شبان‌ها و کشیش‌‌هاسست تا از آن برای فریب و سوءاستفاده از افراد استفاده کنند.

این عضو فرقه یکی از این رسوم را صحبت به زبان‌ها معرفی می‌کند که در آن شبان یا کشیش و حتی اعضای فرقه، مدعی می‌شوند که با خداوند ارتبط مستقیم برقرار کرده و واژه ها و جملاتی بی معنی را بیان می‌کنند.

 به باور وی ریسوستوم و آگوستین که بزرگترین الهیدانهای کلیساهای شرق و غرب بودند، زبانها را از کار افتاده تلقی کردند. کریسوستوم در قرن چهارم میلادی در نوشته خود به صورت طبقه بندی شده بیان کرد که زبانها تا زمان او به پایان رسیده بود و عطیه تکلم به زبانها را عملی مبهم توصیف کرد. 

وی تصریح می‌کند بنابراین آنچه امروزه به عنوان تکلم به زبان‌ها در کلیساها به اجرا درمی‌اید تعالیم مسمومی است که به خورد افراد می‌دهند و چرندیاتی بیش نیست تا از آن برای فریب دیگران بهره برداری کنند.

فردی دیگری از همین فرقه ضمن تایید این صحبت‌ها می‌نویسد: اکثر کسانی که امروزه ادعا می‌کنند و در کلیساها موقع مراسم به زبان ها حرف می‌زنند و واژه‌های عجیب و غریب و بی معنا به زبان می‌آورند  کارهایی را انجام می‌دهند که خلاف کتاب مقدس است، این کارها نشان می‌دهد که رسم سخن گفتن به زبان ها پایان یافته است.

بر اساس این گزارش در فرقه تبشیری سخن گفتن به زبانها اولین نشانه پری بوسیله روح القدس شناخته می‌شود در این مرحله عضو فرقه تشویق به خارج کردن یک سری اصوات نامفهوم می‌شوند و ادعا می‌کنند این زبان فرشتگان است. به عنوان نمونه در ذیل آوا نویسی سخن گفتن به زبانهای دو تن از واعضان مشهور پنطیکاستی می آید

1- سُدُکُن داله گیالا سُدِبِگانده ایشتله بخاندا اودها لِبِگان دائی له سبته خاستالیله سانکنده سودوبخوستا لبگند ایله ستا ساتح لبش تله ختاستیله

2- شوکو مو دو سا دا لا تا مو تو نو کو تو بو گو تو شی تی گالی شی تو بو گو تویله بگادا دای شی بگودو شای دوگوله می تیه

این سخنان نامفهوم معمولا از تعداد معینی حروف صامت و حروف صامت و مصوت و تعداد مشخصی سیلاب تشکیل شده که از نظر شدت و سرعت و حجم با هم متفاوتند. سخنران بر این اعتقاد است که این یک زبان واقعی می‌باشد ولی وضع سازمان یافته ای ندارد و شباهتی به هیچ زبان طبیعی مرده و زنده ندارد و معمولا ریشه در زبان مادری فرد متکلم دارد.

بسیار دیده می‌شود در این روش با دستگذاری، فشار، داد و فریاد و قیل و قال بر شخصی از وی می‌خواهند که به زبانی ناشناخته سخن بگوید و یا با گفتن جملاتی نظیر این: "خود را آزاد بگذار!"؛ "زبانت را آزاد بگذار!"؛ "آهان، آهان، آمد، آمد، بگو، آزاد باش...!"؛ "هر کلمه‌ای که به زبانت می‌آید بگو؛ نترس..." وی را تشویق به خارج کردن یک سری اصوات نامفهوم می‌کنند یا در برخی از موارد دیده شده است به ایماندار می‌گویند: "آهان، هر چه من می‌گویم، تو هم تکرار کن؛ آهان، همین است، گرفتی، هللویاه!" و برخی از افراد با تمرین های طولانی سعی در ارائه روشی برای بیرون راندن کلمات نامفهوم پشت سر هم میکنند . شخص متکلم مدعی است که این زبان زبان فرشتگان است و وی با این زبان دعا میکند .

 این در حالی است که طبق کتاب مقدس صحبت به زبان باید به صورت خصوصی بیان شود نه در جمع های چندهزار نفری. چنان که پولس میگوید: اگر کسی به زبانی سخن گوید، دو دو یا نهایت سه سه باشند، به ترتیب و کسی ترجمه کند. امّا اگر مترجمی نباشد، در کلیسا خاموش باشد و با خود و با خدا سخن گوید" (اول قرنتیان 14 : 27 – 28) بنابراین انجام این رسم به شکل فعلی نه تنها خلاف کتاب مقدس بلکه بر ضد آن است.