منع طلاق و ترویج فحشا در کتاب مقدس

حکم انجیل در باب زندگی مشترک در تضاد مسلم با عقل بوده(مانند بسیاری از احکام دیگر مسیحیت) و شاید فساد رایج در کشورهای غربی که به بسیاری از ملل اسلامی نیز کشیده شده است ریشه در این نگرش داشته باشد.

رهپویان هدایت:

 انجیل در باب طلاق چنین می گوید:

گفته شده است اگر کسی می خواهد از دست زنش خلاص شود، کافی است طلاقنامه ای بنویسد و به او بدهد. اما من می گویم هرکه زن خود را بدون اینکه خیانتی از او دیده باشد، طلاق دهد و آن زن دوباره شوهر کند، آن مرد مقصر است زیرا باعث شده زنش زنا کند و مردی نیز که با این زن ازدواج کرده ، زناکار است(انجیل متی باب5)

شاید برخی در ابتدای مطالعه این حکم بر سبیل احساسات به اثرات مخرب آن پی نبرند اما وقتی به عمق آن بنگریم خواهیم دید چه مفاسدی در اثر اعتقاد به این دستور رخ خواهد داد.

فرض کنید پس از ازدواجی مشخص شود زوجین از لحاظ ژنتیکی با یکدیگر سازگاری ندارند و ممکن است فرزندی معلول ثمره این زندگی شود یا اصلا زن و شوهر نمی توانند بچه دار شوند، در اینگونه مسائل نیز کشیش می گوید خواست خدا این بوده و ایمان دار مسیحی باید تبعیت کند.

یا اینکه به فرض شوهری معتاد در صورتی که هر ظلمی به همسرش کند باز زن ایمان دار باید تحمل کند و همچنین اگر مرد هر مقدار هم فاسد و حتی زانی باشد زن اجازه جدایی ندارد زیرا در صورت طلاق و ازدواج با مرد دیگر تمام روابط او با شوهر جدید حکم زنا برای طرفین را دارد.

جالب اینکه کلیسا که ادعای پیام محبت الهی برا ابناء بشر دارد می گوید حتی اگر مرد اقدام مکرر به ضرب و شتم زن نیز نماید زن ایمان دار بنابر گفته انجیل نباید جدایی پیشه گیرد و باید بسازد.(انجیل حق طلاق را بی قید و شرط به مرد داده است)

تنها راه خلاصی زن از زندگی جهنمی به نقل انجیل خیانت است.

زن زمانی می تواند بگوید که انتساب او با همسر قبلی باطل شده که خیانت کرده باشد پس انجیل تنها را مفر برای زن را از سختی زندگی مشترک و بی عدالتی خیانت معرفی کرده است.

وقتی راه رهایی خیانت معرفی شد این راه نیز بر مرد هموار می گردد که در صورت عدم رضایت از زن براحتی با تهمت خیانت او را طلاق دهد و از تمام حقوق ساقط نماید.

در حکم تورات طلاق وقتی صورت می گرفت باز مرد موظف بود تا ضروریات زندگی زن را تامین کند تا زن برای معاش خویش در گناه اسیر نشود اما این حکم با بی منطقی تمام در مسیحیت نسخ شد تا مرد بتواند هر ظلمی را بر زن اعمال کند.

البته اسلام طلاق را کاری مغبوض می داند و اجتناب از آن را لازم می داند چنانچه رسول خدا صلی ‏الله ‏علیه‏ و‏ آله مى‏ فرماید:

 "ما أحل الله شیئاً أبغضَ إلیهِ من الطلاق"

درست است که خدا طلاق را حلال کرده و اجازه داده است، اما با اینکه اجازه داده، هیچ چیزی را در امور حلال به اندازه طلاق نفرت ندارد(سنن ابی داود، کتاب الطلاق،ح 1863)

اسلام علاوه بر شروط و قیود دقیق برای اثبات اتهام به زن، از جنبه اخلاقی نیز یکی از گناهان کبیره را تهمت به زنان پاکدامن بیان می کند.

قرآن کریم می فرماید:

وَالَّذِینَ یَرْمُونَ الْمُحْصَنَاتِ ثُمَّ لَمْ یَأْتُوا بِأَرْبَعَةِ شُهَدَاءَ فَاجْلِدُوهُمْ ثَمَانِینَ جَلْدَةً وَلَا تَقْبَلُوا لَهُمْ شَهَادَةً أَبَدًا وَأُولَئِکَ هُمُ الْفَاسِقُونَ

و کسانی که زنان عفیفه پاکدامن را به زنا متهم می کنند، سپس چهار شاهد نمی آورند، پس به آنان هشتاد تازیانه بزنید، و هرگز شهادتی را از آنان نپذیرید، و اینانند که در حقیقت فاسق اند(سوره نور،آیه4)

در حقیقت اسلام به طور منطقی و واقعی توام با لطف و کرامت به زندگی مشترک می پردازد و از افراط و تفریط در آن پرهیز می دهد.

احکام اسلام موجب و عمل به آن موجب از بین رفتن فساد و فحشا می شود چنانچه عمل به احکام انجیل نتیجه ای جز خیانت گری و فحشا نخواهد داشت.

در مقابل رویکرد اسلام، مسیحیت در جزئیات احکام هیچ حرفی ندارد، اینکه چطور حکم به ثبوت جرم شود، آنچه نافی جرم باشد و امثالهم همه در مسیحیت بی پاسخ است.