غسل تعمید، آغاز پر ابهام مسیحیت

نگاهی بر غسل تعمید در مسیحیت و اختلافات ریشه ای پیرامون آن

رهپویان هدایت: غسل تعمید یکى از آداب مهم مسیحیان می باشد که ادعا می کنند پیش از مسیح نیز وجود داشته و این عمل درباره هرکس انجام شود موجب پاکى وی از گناهان می گردد. با این همه، مؤلّف کتاب «قاموس مقدّس» مى گوید: «حضرت مسیح را کسى تعمید نداده است!»

درباره نحوه تعمید در میان مسیحیان اختلاف است؛ برخى مى گویند که باید بدن شخص را در آب فرو برد، برخى دیگر اضافه مى کنند باید سه مرتبه بدنش در آب فرو رود و گروهى مى گویند: غسل تعمید مربوط به بزرگهاست که مى توانند پیش کشیش اعتراف به گناه کنند.

از این نظر، اطفال از این کار معاف مى باشند، بعضى تعمید اطفال را واجب مى دانند و مى گویند که تنها پاشیدن آب کافى خواهد بود، زیرا این کار (پاشیدن آب به روى بچّه) فقط اشاره به غسل یافتن با روح القدس است و مقدارى آب به نام پدر و پسر و روح القدس کفایت خواهد نمود.

بنابر این غسل تعمید برای مسیحیان سبب پاکى از گناه است و درباره کودکان و مسیحیانى که در کودکى تعمید نیافته اند و یا کسانى که به تازگى در این آیین وارد مى شوند نشانه ورود به آیین مسیح و پذیرش این کیش خواهد بود.

تعمید کودک در روز هشتم صورت مى گیرد و پدر و مادر، کودک خود را به کلیسا مى آورند، کشیش کودک را با سخنان فوق مخاطب ساخته و پدر و مادر به جاى کودک مى گویند بلى.
اگر هر فرد بى تعصّب، تشریفات غسل تعمید را مورد بررسى قرار دهد، مى بیند که مملوّ از یک سلسله خرافات است که به قسمتى از آن اشاره مى شود:

اوّلا: گناه یک نوع انحراف روحى و اخلاقى است و هرگز بدون شستشوى روح و توبه حقیقى و تربیت اخلاقى و بازگشت واقعى به سوى خدا آثار آن از بین نمى رود و با پاشیدن آب آمیخته به روغن بلسان و نمک، دل و جان کسى شسته نمى شود و اگر توبه حقیقى و ندامت واقعى از گناه براى یک فرد حاصل شده است به هیچ وجه احتیاجى به این تشریفات خرافى نیست.
آیین اسلام، ندامت و پشیمانى شخص را در تمام لحظات، نشانه پاکى از گناه دانسته و هرگز لازم نمى داند که شخص گناهکار پرده اسرار خود را در برابر مخلوقى بدرد و وساطت بشرى گناهکار (کشیش) سبب آمرزش معاصى او گردد.

ثانیاً: اعتقاد به خدایان سه گانه شرک آشکار و زننده اى است که نه تنها وسیله پاکى نخواهد بود; بلکه انسان را از حقیقت توحید کاملا دور و بیگانه مى سازد و اگر اساس مذهبى از روز نخست بر چنین موهوماتى استوار گردد، بطور مسلّم وسیله نجات و تربیت نخواهد شد، بلکه مایه گمراهى و بدبختى خواهد بود و راستى حیرت انگیز است که با این صراحت چنین سخنان کفرآمیزى را مایه پاکى از گناه مى دانند!

ولى با این بررسى، واقع بینى آیین مقدّس اسلام براى ما روشن مى شود. ایمان آوردن یک فرد به دین اسلام در گرو هیچ یک از این تشریفات نیست; هر فردى در هر نقطه و مکانى، در هر لحظه و زمانى که به یگانگى خدا و رسالت پیامبر اسلام مؤمن گردد، او یک مسلمان واقعى خواهد بود و از نظر حقوق اسلامى با سایر مسلمانان مساوى و برابر شمرده مى شود; دیگر لازم نیست در حضور شخص و محضر جمعى به تلقینات شخصى گوش دهد و نسنجیده سخنان نادرست او را تصدیق کند.