قاتلان دیروز مدافعان امروز حقوق حیوانات (بخش دوم)

حقوق حیوانات و عدالت نسبت به آنها در سیره علوی تا آنجا مورد تأکید و سفارش است و اهمیت دارد که حضرت در مقابل تمام هستی و اقلیم هفتگانه، حاضر به گرفتن پوست جویی از دهان مورچه‌ای به ظلم و ناروا نیست.

رهپویان هدایت: پیامبر اسلام(ص) وقتى ماده شترى را دید که زانویش بسته شده و بارش همچنان بر پشت اوست فرمود:

أینَ صاحِبُها؟ مُروهُ فلْیسْتعِدَّ غَدا للخُصومَهِ.  صاحب او کجاست؟ به او بگویید خودش را براى شکایت [این شتر در قیامت ] آماده کند.

 و فرمودند: لعن الله من اتخذ شیئا فیه الروح غرضا. لعنت خدا بر کسی که جانوری را (به جایی بسته) با پرتاب چیزی هدف قرار دهد. و نیز فرمودند: لَعنَ اللّهُ مَن مَثَّلَ بالحَیوانِ. لعنت خدا بر کسى که حیوانى را مُثْله کند. (گوش یا بینی آن را ببرد)

 

 پیامبر (ص) فرمود: مانع کبوتران نشوید که در منازلتان لانه بسازند. و نیز فرمودند: به خروس حرف زشت مگویید که او شما را به اوقات نماز آشنا می‌کند.

همچنین امام علی(ع) فرمود: از خدا بترسید در مورد بردگان، کنیزان و اموال بی‌زبانتان سوال کردند:‌ اموال بی‌زبان چیست؟ ایشان فرمود: گوسفند، کبوتر، گربه و مانند این‌ها.

 امام صادق (ع) فرمود: زنی به خاطر این که گربه‌ای را زندانی نمود و آن گربه از تشنگی مرد، مورد عذاب واقع شد.

پیامبر اسلام(ص) حتی از ضربه زدن به صورت حیوانات نیز نهی فرمودند. لا تَضْرِبوا الدَّوابَّ على وُجوهِها؛ به صورت حیوانات نزنید.

پیامبر خدا(ص) وقتی الاغی را دید که صورتش را داغ نهاده اند (با فلز داغ بر بدنش علامت زده اند) فرمود:

أ مَا بَلَغَکم أنّی لَعَنْتُ مَن وَسَمَ البَهیمَهَ فی وَجْهِها أو ضَرَبَها فی وَجْهِها؟! 

مگر نشنیده اید که لعنت کرده ام آن کسی را که صورت حیوان را داغ بنهد، یا بر صورت آن تازیانه زند؟

حَجَّ علی بنُ الحسینِ علیهما السلام على ناقَهٍ لَهُ أربَعینَ حِجّهً؛ فما قَرَعَها بسَوْطٍ. امام سجاد(ع) چهل بار با شترِ خود به حجّ رفت ولی یک تازیانه به آن نزد.

امیر المؤمنین‌(ع) به حیوانات بیمار و شکسته‌پا و پیر و فرسوده نیز توجه دارد و از گرفتن آنها بجای زکات نهی می‌کند: زیرا این کار مستلزم حرکت دادن و طی راه‌های طولانی است و بی‌تردید چنین حیواناتی در راه اذیت خواهند شد: «وَلاَ تَأْخُذَنَّ عَوْداً، وَلاَ هَرِمَةً، وَلاَ مَکْسُورَةً، وَلاَ مَهْلُوسَةً، وَلاَ ذَاتَ عَوَار». امام علی‌(ع) به کارگزارش تأکید می‌کند که حیوانات را به فردی خیرخواه و مهربان و درستکار و امین بسپارد تا آنها را آزار ندهد: «و بر آن مگمار جز خیرخواهی مهربان، و درستکاری نگاهبان که نه بر آنان درشتی کند و زیا‌ن‌شان رساند ونه مانده‌شان سازد و نه خسته‌شان گرداند». حقوق حیوانات و عدالت نسبت به آنها در سیره علوی تا آنجا مورد تأکید و سفارش است و اهمیت دارد که حضرت در مقابل تمام هستی و اقلیم هفتگانه، حاضر به گرفتن پوست جویی از دهان مورچه‌ای به ظلم و ناروا نیست: وَاللهِ لَوْ أُعْطِیتُ الاَْقَالِیمَ السَّبْعَةَ بِمَا تَحْتَ أَفْلاَکِهَا، عَلَى أَنْ أَعْصِیَ اللهَ فِی نَمْلَة أَسْلُبُهَا جِلْبَ شَعِیرَة مَا فَعَلْتُهُ...

 

منابع روایی محفوظ است.