آثار شوم اعتراف به گناه نزد یکدیگر در مسیحیت
در دیانت مسیحی، آیینی وجود دارد به نام اعتراف و منظور از آن این است که هر فرد مسیحی، علاوه بر اینکه در محضر الهی، به گناهان و گناهکار بودن خود اقرار می‌کند، در حضور کشیشان نیز باید گناهان خود را برشمارد و از آن اعلام توبه کند؛ نزد یکدیگر به گناه خود اعتراف کنید. نامه یعقوب 5:16
البته سابقه‌ی این آیین به مکاتب دینی عهد باستان می‌رسد. به هر روی در عقیده مسیحیت، شخص باید در حضور کشیش به یک یک گناهانِ خود و انواع آن به طور دقیق و با اعلام خصوصیات اشاره کند. مثلاً بگوید در کدام روز با فلان شخص چه کردم. یا فلان مقدار از فردی دزدیدم. در جمع و گروهی دروغ گفتم، به شخصی تهمت زدم و از این قبیل...
از قرون وسطی، در کلیساهای مسیحی اتاقک هایی ساخته شد مخصوص این کار که امروزه همچنان این روند وجود دارد. افراد پشت میز و یا در اتاقک ها می نشینند، به گناه اعتراف می‌کنند و کشیش می شنود. در گذشته رسم بر این بود که روحانیون دینی، برای آمرزش گناهان و بسته به نوع و شدت و بزرگی گناهان، مجازات‌هایی از قبیل روزه، زیارت اماکن مقدس مسیحی با پای پیاده و جرایم مالی تعیین می‌کردند. امروز هم این روند ادامه دارد، منتها با تعیین مجازات هایی سبک‌تر.
در اسلام، اصل اساسی، توبه و اعتراف و استغفار نزد خداست.
یعنی بندگانِ آن خدایی که ستارالعیوب است، باید در محضر الهی به گناه اعتراف و از
آن طلب مفغرت و آمرزش کنند و خداوند هم وعده آمرزش داده است. آنچنانکه که در کلام
مبارک امام محمد باقر (علیه السلام) آمده است که اقرار به گناه در محضر خدا مایه
برکت برای آدمی است.
حتی در دین مبین اسلام اعتراف در محضر ولیّ خدا، به صورت
سربسته و کلی ممکن است و نیازی به تشریح و توضیح گناه نیست و دستور به اعتراف در
محضر ربوبی داده شده است.
در مکتب اسلام، فاش کردن گناه خود و دیگران نزد خلائق،
جُرم، و گناه روی گناه است. چون اولاً مایه ریخته شدن آبرو می‌شود و ثانیاً قُبح
گناه ریخته می‌شود.
اعتراف به گناه نزد دیگران، به معنی علنی کردن آن است. هنگامی که گناه علنی شد، در جامعه فراگیر می‌شود، آن وقت است که قبح آن ریخته می‌شود. در کلام اهل بیت هم از افشای گناه و اعتراف به آن نزد دیگران نهی شده است.
امام رضا (علیه السلام) فرمودند: الْمُذِیعُ بِالسَّیِّئَةِ مَخْذُولٌ وَ الْمُسْتَتِرُ بِهَا مَغْفُورٌ لَه. کسی که گناه (خود و دیگران) را فاش کند، ذلیل (خواهد) شد و کسی که گناهِ (خود و دیگران) را بپوشاند، آمرزیده است.
