سران طاغوت در کسوت درویشی

رهپویان هدایت: لغت طاغوت که جمع آن طواغیت است به کسی اشاره دارد که در شرّ و معصیت زیاده روی بسیار کرده و حدود الهی را زیر پا گذاشته است. واژۀ طاغوت هشت بار در قرآن کریم آمده و پیروی از آن در مقابل با عبادت خدا عنوان شده است. بنابر نظر دین پژوهان افرادی چون کاهنان، سردمداران فرقه ها و شیطان  از مصادیق طاغوت محسوب می شوند و از این رو واضح است که تبعیت از آنان پذیرش طاغوت محسوب می گردد.

قرآن کریم در مذمت تابعان طاغوت می فرماید:

قُلْ هَلْ أُنَبِّئُکُمْ بِشَرٍّ مِنْ ذَلِکَ مَثُوبَةً عِنْدَ اللَّهِ  مَنْ لَعَنَهُ اللَّهُ وَغَضِبَ عَلَیْهِ وَجَعَلَ مِنْهُمُ الْقِرَدَةَ وَالْخَنَازِیرَ وَعَبَدَ الطَّاغُوتَ  أُولَئِکَ شَرٌّ مَکَانًا وَأَضَلُّ عَنْ سَوَاءِ السَّبِیلِ. بگو (ای پیغمبر): آیا شما را آگاه سازم که کدام قوم را نزد خدا بدترین پاداش است؟ کسانی که خدا بر آنها لعن و غضب کرده و برخی از آنان را به بوزینه و خوک مسخ نموده و آن کس که بندگی طاغوت کرده. این گروه را (نزد خدا) بدترین منزلت است و آنها گمراه‌ترین مردم از راه راستند. (سوره مائده، آیه 60)

بسیاری از سران صوفیه که خود را هم شان حق پنداشته و مریدانی گرد خویش جمع کرده اند دور از نظر نیست که از مصادیق طاغوت محسوب گردند. مدعیانی که سد راه عوام شدند و آنان را به ستایش و بندگی خود دعوت کردند، همانانی که برای خویش مقاماتی فوق الهی قائل شدند و از حد و مرز خویش فراتر رفته، حدود الهی را زیر پا گذاشتند.