واگویه‌های ذهن پریشان آتئیست‌ها
رهپویان هدایت: شبکه‌های آتئیست، ضد دین و ضد خدا با انتشار کلیپی از سخنان یک چهره به‌ظاهر دانای هندو در مسیر شبه پراکنی‌های یک‌طرفه خود گویا حرکت عظیمی نموده‌اند! در این فیلم شخص هندو برای تخریب دین و اسلام ادعا می‌کند که اگر دین داران اعتقاد دارند بعد از دنیا در عالمی بسیار بزرگ‌تر و با امکانات بیشتر زندگی خواهند پس چرا دین داران هر لحظه آرزوی مرگ نمی‌کنند تا به دنیایی بهتر برسند؟!
ابتدا باید گفت قران کریم خود این ادعا را مطرح می‌نماید و این سخن را خطاب به یهودیانی که چنین ادعا دارند که حتماً آنان بهشتی خواهند بود مطرح می‌کند.
دو آیه به شرح ذیل می‌باشد:
«قُلْ إِنْ کَانَتْ لَکُمُ الدَّارُ الْآخِرَةُ عِنْدَ اللَّهِ خَالِصَةً مِنْ دُونِ النَّاسِ فَتَمَنَّوُا الْمَوْتَ إِنْ کُنْتُمْ صَادِقِینَ » (البقره، 94)
ترجمه: بگو: «اگر آن (چنان که مدعی هستید) سرای دیگر در نزد خدا، مخصوص شماست نه سایر مردم، پس آرزوی مرگ کنید اگر راست می‌گویید!»
« قُلْ یا أَیهَا الَّذِینَ هَادُوا إِنْ زَعَمْتُمْ أَنَّکُمْ أَوْلِیاءُ لِلَّهِ مِنْ دُونِ النَّاسِ فَتَمَنَّوُا الْمَوْتَ إِنْ کُنْتُمْ صَادِقِینَ » (الجمعة، 6)
ترجمه: بگو: «ای یهودیان! اگر گمان می‌کنید که (فقط) شما دوستان خدائید نه سایر مردم، پس آرزوی مرگ کنید اگر راست می‌گویید (تا به لقای محبوبتان برسید)!»
قران در هر دو آیه فرمود: «اگر راست می‌گویید»، پس نکته اول این است که دقت کنیم که مگر آنها چه می‌گفتند و چه ادعایی داشتند؟!
محب خداوند، مایل به دیدار محبوب است و عاشق مایل به وصال معشوق. اینکه انسان از روی محبت الهی از یک سو و اطمینان به جایگاهش در آخرت از سوی دیگر، از خداوند متعال طلب کند که هر چه زودتر او را به مقصد و مقصود و محبوب برساند، خیلی فرق دارد با اینکه کسی از روی تکبر، نادانی و نیز ناشکری بگوید: «خدایا مرا بکش»!
حضرت امیر علیه‌السلام از اشتیاق فراوان خود به مرگ می‌گویند و بزرگان دینی با اشتیاق به سمت شهادت و رسیدن به لقای الهی حرکت می‌کنند. پس در جواب اول باید گفت اولیاء الهی اتفاقاً خواهان و مشتاق رسیدن به خداوند هستند.
برخلاف باورهای بی‌دینان که آخرت را قبول ندارند و انسان را در همین دنیا خلاصه می‌کنند، در اسلام دنیای پس از مرگ تازه آغازی بر زندگی درازمدت انسان است. همان‌طور که یک نوزاد از دوران زندگی جنینی خود خارج می‌شود و وارد دنیای بسیار بزرگ‌تر و غیرقابل‌باور می‌شود، در آخرت هم به عالمی متصل می‌شود که در آن زمان این دنیاست که حکم دوران جنینی او را خواهد یافت. پس برای انسانِ معتقد، آخرت آغاز است نه پایان. حال برای رسیدن به یک آغاز مناسب و شرایطی ایده‌آل باید هر فرد در دوران دنیایی خویش تلاش کند تا بتواند به بهترین‌ها در آخرت برسد. باز تصور کنید کودک در دوران جنینی بتواند با تغذیه مناسب مادر و شرایط روحی و روانی و معنوی خوب رشد کند. یقیناً این کودک در بدو تولد با کودکی که شرایط روحی و روانی، غذایی و... مادر خوب نبوده است متفاوت است.
انسان هر چه در دنیا بیشتر برای رضایت پروردگار تلاش نماید در آخرت جایگاهی بهتر نصیبش خواهد شد. باید به روایت معروف الدُّنْیا مَزْرَعَهُ الآخِرَه بیشتر توجه کرد. هر چه مزرعه باشکوه‌تر و پربارتر باشد یقیناً در آخرت که زمان برداشت آنچه در دنیا کاشت شده است، می‌رسد، دست انسان پر تر است.
البته این شبهه جوابهای بسیاری دارد که در مقاله کوتاه نمی‌توان به تمام آنان رسید. اسلام دین تسلیم است و اتفاقا خود اسلام می‌خواهد که خود را به هلاکت نیندازید و... اما حال یک سوال از هندوی آتئیستی که قائل به تناسخ است، شما که اعتقاد دارید بعد از مرگ در چرخه بهتری قرار می‌گیرید چرا به فکر مرگ زودتر نیستید؟!
