کشف حجاب قرة العین و آغاز فتنه بابیه
رهپویان هدایت: فتنه بابیه در ابتدا با هدف تسخیر ایران و طغیان سیاسی پدید آمد و از این رو اعضاء آن در نقاطی چون مازندران از انجام هیچ خشونتی پرهیز نمی کردند. بابی ها برای دستیابی به اهداف خود به نفی اسلام و احکام دین پرداختند چراکه حدود الهی را سدی محکم در برابر خواسته های خود می دانستند.
جالب است که مطالبات بابی ها خالی از شئون شهوانی نبود چراکه نقطه عطف آن کشف حجاب طاهره قره العین و ادعای نسخ احکام عفاف و حجاب بود. سراسر فتنه بابی ها مخصوصا پس از هلاکت باب معطوف به ریاست طلبی، ترور مخالفان و همچنین فحشا بود که نمونه بارز آن زن علی محمد باب می باشد.
ریاست و شهوت چنان بر بابی ها مستولی شد که دست به ترور علمائی چون شهید ثالث زدند و به این حد نیز اکتفا نکرده و تا سوء قصد به جان شاه پیشرفتند. حسینعلی نوری که از بابی های فعال بود به اتهام مشارکت در ترور شاه محبوس گشت و پس از آن با کمک سفیر روسیه از کشور گریخت. حسینعلی نوری پس از این شکست مدعی فرقه ای جدید به نام بهائیت گردید و برای این که اقدامات خود را گسترش دهد، ادعای عدم مداخله در امور سیاسی را مطرح کرد.
این رویه یعنی پنهان کاری و ترور مخفی مخالفان توسط حسینعلی نوری آغاز شد چراکه وی در فتنه بابی از مداخله مستقیم در امور سیاسی و اقدامات سلطه طلبانه آشکار، سرخورده شده بود.
عباس افندی، دومین سرکرده بهائیت نیز طبق منوال پدرش مدعی عدم مداخله در امور سیاسی گردید و گفت: «بر احبای الهی اطاعت اوامر و احکام اعلیحضرت پادشاهی است آنچه امر فرماید اطاعت کنند. و همچنین کمال تمکین و انقیاد [را] به جمیع اولیای امور داشته باشند(دکتر اسلمنت، بهاءالله و عصر جدید، چاپ حیفا، 1932، ص 302)
با این وصف، عدم مداخله در امور سیاسی نتیجه سرخوردگی بهائیان در فتنه بابی است که به تبع آن طریق دشمنی و سلطه طلبی پنهان را در پیش گرفتند. جالب است که امروزه نیز مهره های فرقه ضاله بهائیت در هنگام فتنه و آشوب ها تمام تمرکز خود را بر دامن زدن به بلواها معطوف می کنند و پس از آن در نهایت نفاق مدعی عدم مداخله در امور سیاسی می شوند.
