یهودستیزی و صهیونیسم مسیحی لیبرال آمریکا از 1918 تا 1980میلادی
انجمن رهپویان هدایت: در اوایل قرن بیستم، به دنبال تلفات خانمان سوز جنگ جهانی اول و سپس رکود بزرگ، بنیادگرایی آمریکا به جای آن که به نظریات پیشگویانه بپردازد، بیش از پیش درگیر تکذیب الاهیات لیبرال، بشارت اجتماعی و نظریه تکامل داروینی بود. بین سال های 1910 تا 1915 مجموعه ای مشتمل بر 12 کتابچه به نام اصول مقدماتی منتشر شد که در آن 64 نویسنده‌ی مختلف حدود 90 مقاله در دفاع از موضع انجیلی محافظه کارانه راجع به موضوعات اعتقادی و اخلاقی گوناگون نوشتند.
هر چند گابلین مقاله ای راجع به جایگاه یهودیان در پیشگویی ارسال کرد، مقاله او اساساً دفاع از خطاناپذیری کتاب مقدس بود. انجیلی های محافظه کار در حالی که در ابتدا نسبت به پیشاهزاره گرایان «جدید»، بدگمان و با عقیده‌ی «عروج پنهانی» آنان مخالف بودند، رفته رفته در مقابل دشمن مشترک لیبرال، حمایت تدبیرگرایان را مغتنم شمردند و در نتیجه در میان آنان، «نزدیکی صفوف» پدید آمد. این آشتی تأثیر فراوانی در موجّه سازی و گسترش قبول فرجام شناسی تدبیرگرا داشت. در طی سال 1901، نورمن کراوس اظهار می دارد که:
«تدبیرگرایان آن چنان به پیروزی کامل رسیدند که تا پنجاه سال بعد عمدتاً دوست و دشمن تدبیرگرایی را با پیشاهزاره گرایی یکی می دانستند».
ارلینگ یورستاد در تاریخ مشروحی از ظهور بنیادگرایی قرن بیستم آمریکا در پیش از 1970، به بررسی جناح راست مسیحی و دستور کار ضد کمونیستی و بیگانه ستیزانه آن می پردازد ولی حتی یک بار به اسرائیل اشاره نمی کند.
در آوریل 1948 او مقاله‌ی سرنوشت سازی با عنوان «آیا جنگ در خاورمیانه لازم است؟» را درریدرز دایجست نوشت. کاپلان این مقاله را «اظهار نظر قطعی» عرب شناسان آمریکایی درباره‌ی پیدایش کشور اسرائیل می خواند:
هر چند که داج هشدار داد که، «همه یهودیان صهیونیست نیستند و تمام صهیونیست ها هم افراطی نیستند» ولی معتقد بود که جنبش صهیونیستی بلایی است که نمی تواند سرچشمه‌ی امر نیکی باشد. داج یهودستیز نبود... اظهار نظر داج علیه صهیونیست ها، نه ناشی از خط مشی سیاسی این جنبش، بلکه مبتنی بر از مخالفت اعراب با آن بود که این امر از نظر داج برنامه صهیونیستی را غیر منطقی و در نتیجه خطرناک می ساخت. داج می دانست که تشکیل دولت یهود موجب سال ها و دهه ها منازعه خواهد شد. در نتیجه، داج نوشت: «تمام تلاش های صورت گرفته‌ی مؤسسات آمریکایی بشر دوستانه و غیر انتفاعی ما در جهان عرب - مؤسسه‌ی خاور نزدیک ما، دفاتر مبلّغان اعزامی ما، انجمن مسیحی مردان جوان، انجمن مسیحی زنان جوان، مؤسسه کالج یسوعی بوستون ما در بغداد، کالج های ما در قاهره، بیروت، دمشق- و نیز امتیازات نفتی ما در معرض شکست و زوال کامل قرار گرفته است»، سناریویی که به گفته‌ی داج به نفع روسیه کمونیستی بود. سپس داج نقل کرد که یک دوست «کارشناس آمریکایی خاورمیانه» می گوید که «آنان (روس ها) درصددند که هزاران نفر از یهودیان کمونیست روسیه را به کشور فلسطین یهودی وارد کنند.» هر چند داج اشاره ای گذرا به [= قتل عام یهودیان] داشت (که در زمان هولوکاست نگارش مقاله‌ی مزبور فقط سه سال از وقوع آن می گذشت) ولی ظاهراً وی از پیامدهای روانی و تاریخی این واقعه برای آوارگان یهودی اروپا در فلسطین غافل بود. اگر چه داج قبول داشت که اعراب هرگز از یک دولت یهودی حمایت نمی کنند، یهودیان را تشویق می کرد که اسلحه‌ی خود را زمین بگذارند و وارد مذاکره شوند. مقاله با نقل قولی از کتاب مقدس به پایان می رسد: «خداوند قادر متعال می گوید نه با زور نه با قدرت بلکه با روح من» [زکریا باب 4، آیه6]. ظاهراً داج نمی دانست که یهودیان فلسطینی گرفتار اردوگاه های مرگ با نگاهی متفاوت از نگاه یک مبلغ پروتستان، عهد عتیق را قرائت می کنند.
کاپلان اظهار داشته است که دیدگاه های داج نشان دهنده‌ی دیدگاه های جامعه مهاجر و میسیونریگسترده‌ی بیروت بود که معتقد بودند آمریکا، بریتانیا و روسیه با تصویب عجولانه تقسیم فلسطین از طریق سازمان ملل متحد دچار اشتباه اخلاقی و سیاسی شده اند. ریچارد کراسمن یکی از اعضای گروه انگلیسی - آمریکایی بررسی کننده‌ی بحران فلسطین در سال 1947، اظهار کرد که مبلّغان پروتستان آمریکایی «با اظهارات مقامات بریتانیایی در خاورمیانه که شدیدترین حمایت را از اعراب به عمل آوردند، آرمان صهیونیستی را زیر سؤال بردند.»
کاپلان نتیجه می گیرد که «جامعه آمریکایی لبنان از لحاظ روحی تقریباً مخالف کشور اسرائیل بودند. اما افراد معدودی به یهودستیزی روی آوردند». هری ترومن نیز در خاطرات خود ادعا می کند که کارشناسان وزارت خارجه‌ی بعد از جنگ با ایده [تشکیل] یک دولت یهودی مخالف بودند زیرا آنان یا می خواستند اعراب را راضی نگهدارند و یا این که یهودستیز بودند.
در طول دهه 1930 و دهه 1940، هم قبل از تأسیس کشور اسرائیل و هم بعد از آن، مسیحیان پروتستان لیبرالی همچون پل تیلیش، ویلیام اف. آلبرایت و راینهولت نیبور طرفداران اصلیصهیونیسم بودند که شورای مسیحی درباره‌ی فلسطین را در سال 1942 تأسیس کردند. نیبور به عنوان استاد اخلاق اجتماعی در حوزه‌ی علوم دینی اتحاد به جای استناد به دلایل دینی، بر اساس دلایل عمل گرایانه از صهیونیسم دفاع می کرد. آزار یهودیان در اروپا همراه با قوانین دست و پاگیر مهاجرت در آمریکا موجب شد که نیبور «حق اخلاقی» یهودیان را نسبت به فلسطین به رسمیت بشناسد تا آنان به عنوان یک ملت زنده بمانند. او در 1946، در حضور کمیته انگلیسی - آمریکایی تحقیق در واشنگتن به سود شورای مسیحی درباره‌ی فلسطین شهادت داد. او ضمن این که حقوق متضاد اعراب و یهودیان فلسطین را می پذیرفت، اظهار می کرد:
«با این وصف، این واقعیت که اعراب دارای پس کرانه‌ی وسیعی در خاورمیانه هستند و این واقعیت که یهودیان جایی برای رفتن ندارند، حقانیت نسبی مطالبات آنان و آرمان های آنان را به اثبات می رساند... حاکمیت اعراب بر بخشی از این سرزمین مورد منازعه باید بدون تردید برای ایجد وطنی یهودی در جهان قربانی شود.»
نیبور در 1985، که تا آن زمان با بیشتر رهبران دیگر پروتستان لیبرال اختلاف داشت، همچنان بر تعریف وسیع تری از صهیونیسم مسیحی اصرار می ورزید. نیبور در مقاله ای تحت عنوان «رابطه‌ی مسیحیان و یهودیان در تمدن غرب» نوشت:
«بسیاری از مسیحیان از این حیث که معتقدند قوم آواره به وطن نیاز دارد، حامی صهیونیسمهستند؛ ولی زمانی که ادعاهای مسیحیایی برای اثبات حق یهودیان بر وطن خاصی درفلسطین به کار گرفته می شوند، ما به اندازه یهودیان مذهبی ضد صهیونیست احساس شرمندگی می کنیم».
در طول نیمه اول قرن بیستم بعضی از رهبران برجسته تدبیرگرا بر تعهد مؤمنانه نسبت به مبنای عهدینی تحقق قریب الوقوع بازگشت یهودیان به فلسطین تأکید می کردند. این رهبران عبارت بودند ازهری آیرونساید ، ام. آر. دیهان و روبین اِی. تاری. به عنوان مثال، اِی. بی. سیمپسون که ائتلاف مسیحی و تبلیغی را بنیان نهاد، گویا زمانی که اعلامیه بالفور را برای جماعت عبادت کننده‌ی کلیسایش می خواند، به شدت گریست. دیگر افراد معتقد بودند که پیمان عدم تجاوز آلمان نازی و شوروی در 1939، ظهور امپریالیسم ژاپن و کمونیسم چین به منزله‌ی نشانه های «بهت انگیز» جنگ آینده‌ی آرماگدون است. تأسیس کشور اسرائیل در 1948 طبیعتاً تحقق مهم ترین پیشگوییکتاب مقدس و «بزرگ ترین خبر پیشگویانه انبیاء که ما در قرن بیستم داشتیم»، پنداشته شد. سخنان دکتر ام. آر. دیهان بنیادگذار برنامه رادیویی بشارت جهانی درس های کتاب مقدس، به طور منظم از طریق بیش از 600 ایستگاه رادیویی در سراسر جهان شنیده می شد. در سال 1947، دیهان مطالعات خود راجع به کتاب دانیال را منتشر کرد که در آن، وی رویدادهای قبل و بعد ازاعلامیه‌ی بالفور را در پرتو پیمان ابراهیم و «دستخط روی دیوار» بَلْشصَّر، [که پادشاه و نوه‌ی نبوکد نصر بود فلسطین] تفسیر کرد. علاوه بر این، او اشتباه بالفور را در کنار گذاشتن کل برای قوم یهود گویا «بزرگ ترین اشتباه تاریخ» خواند.
دیهان مانند بسیاری از صهیونیست ها راجع به تلاش های سرسختانه بریتانیا برای تشکیل کشور یهودیو «پاکسازی سرزمین مقدس از مالکان غیر قانونی آن» اظهار تأسف می کرد:
«اینک سرزمین فلسطین به دلیل اهداف و برنامه های جاودانه خدا سرزمین مقدس است. خدا آن را برای هدف واحد سکونت قوم ویژه اش، فرزندان یعقوب، کنار گذاشته است و چون آن، سرزمین مقدس خداست، هر کسی که به آن آسیب رساند و در صدد سلب مالکیت آن از قومش باشد، مورد عقوبت خدا واقع خواهد شد... اگر فقط ملت ها می توانستند زمینه‌ی عمل به قول خود را فراهم کنند تا سرزمین مقدس را به عنوان سرزمین امن همگان حفظ کنند و دوباره آن را به صاحبان برحقی که خدا آن را به آنان وعده داده بود، بازگردانند، خدا بر فرزندانی مانند دکتر وایزمن (دقیقاً با همین لفظ) از ذریه یعقوب به تعداد بیشتر و بیشتری می افزود تا منشأ خیر و برکت باشند و به ملت های جهان کمک نمایند. »
«اگر نگوییم همه‌ی شما، بیشتر شما پیوندهای عمیقی با سرزمین و قوم یهود دارید، همانطور که من دارم؛ زیرا ایمان مسیحی من از ایمان شما منبعث شد. داستان های کتاب مقدس به صورت تار و پود خاطرات کودکی من در آمده است، همان طور که تلاش دلیرانه یهودیان مدرن برای رهایی از آزار و اذیت نیز به صورت تار و پود جان های ما در آمده است.»
در 1976 که «سال تفوق صهیونیسم مسیحی» خوانده شده، مجموعه ای از رویدادها صهیونیسم مسیحی را در صف اول سیاست جریان اصلی آمریکا قرار داد. جیمی کارتر به عنوان رییس جمهورنومسیحی ای که از حمایت جناح راست انجیلی برخوردار بود، انتخاب شد. در اسرائیل، مناخیم بگین و حزب لیکود نیز در سال 1977 به قدرت رسید. ائتلافی سه جانبه بین جناح راست سیاسی، پروتستان های انجیلی و گروه فشار اسرائیلی آمریکا به وجود آمد تا ائتلافی قدرتمند شکل گیرد.
در 1978، جیمی کارتر اذعان کرد که چگونه عقاید خاص وی در حمایت از صهیونیست بر سیاست خاورمیانه تأثیر گذاشت. او در یک سخنرانی کشور اسرائیل را توصیف [کشور اسرائیل] این گونه نهایتاً بازگشت به سرزمین کتاب مقدس است که یهودیان کرد، بیش از صدها سال پیش، از آن رانده شدند... شکل گیری ملت یهود، تحقق پیشگویی کتاب مقدس و همان جوهر تحقق آن است». اما زمانی که کارتر راجع به برنامه شهرک سازی تعرض آمیز لیکود تردید داشت و تشکیل وطنی فلسطینی را پیشنهاد داد، دیگر به ائتلاف یهودیان و پروتستان های انجیلی حامی اسرائیل که به حمایت از رونالد ریگان در انتخابات 1980 روی آوردند، اعتنایی نکرد.
منبع مقاله به نقل از سایت راسخون: سایزر، استیون آر؛ (1386)، صهیونیسم مسیحی، ترجمه‌ی حمید بخشنده، قدسیه جوانمرد، قم: نشر کتاب طه، چاپ اول.
