تاملی در ادعای صلح عمومی بهائیان

ارتباط انسان با خدا و همچنین روش سلوک صحیح با مخلوقات ازجمله مواردی است که انبیاء الهی به دنبال تحقق آن بودند. بر این مبنا وقتی می خواهیم یک دین یا مکتب را مورد بررسی قرار دهیم باید توجه کنیم که آموزه های آن به چه میزان در عبادت و اخلاق پیروان اثر می گذارد. اگرچه باید میان تئوری با عملکرد یک نحله در بدو تحقیق، تفکیک قائل شد لکن در بسیاری موارد نسبتی جدی میان این دو موضوع وجود دارد.
در حقیقت باورها و نظریات، مجموعه اموری هستند که زمینه فعلیت در فرد می شوند و منتج به کار وی می گردند. در تمایز میان فرقه های ساختگی با آموزه های انبیاء الهی این مسئله شاخص مهمی است که در آموزه انبیاء مطالب حق بیان شده و قصور به مخاطب بازمی گردد درحالی که عملکرد غلط پیروان نحله های باطل، به باورهای غلط آن ها باز می گردد.
حال با توجه به این مقدمه باید دانست، عملکرد مهره های فرقه ضاله بهائیت و بابی های خبیث دقیقا به مبانی فرقه شان بازمی گردد و آن ها به تبع باورهای فاسد است که عملکردی تبهکارانه دارند. یکی از بابیان در خصوص عملکرد شنیع و خشن هم مسلکان خویش می‌نویسد: جمعی رفتند و درشب یورش برده، ده را گرفتند و یک صد و سی نفر را به قتل رسانیدند. تتمّه فرار نموده، ده را حضراتِ اصحاب حق، خراب نمودند و آذوقه ایشان را جمیعاً به قلعه بردند(حاجی میرزاجانی کاشانی، نقطة الکاف، ص۱۶۲)
قابل توجه است بابی ها همان زمینه سازان و پدران مهره های فرقه ضاله بهائیت می باشند که امروزه با کمال رقاحت و با تمام بی شرمی از صلح عمومی دم می زنند. بدتر از همه آنکه بهائیان از جرم و جنایت پدران خویش نه تنها پشیمان نیستند بلکه آن را لازم و لکن واجب برای آن زمان می دانستند!!!
نمود بارز این خشونت طلبی و روحیه ضدایرانی در مراسمی است که بهائیان به مناسبت به درک واصل شدن این عنصر خبیث یعنی باب برگزار می کنند. امروزه بهائیان چشم خود را بر تمام جنایات باب و بابی ها می بندند و سعی می کنند با وارونه نمایی حقیقت، تصویری جعلی از این مدعی دروغین ارائه دهند.
 باب در کتاب بیان، به پیروان خود دستور می دهد که گرفتن اموال کسانی که به این فرقه ایمان ندارند، واجب است.( کتاب بیان فارسی صفحه 157) وی در جای دیگر می نویسد: بر هر پادشاهی که در این دین به سلطنت می‌رسد واجب است یک نفر غیر مؤمن (غیر بابی) را بر روی زمین زنده نگذارد و همچنین این حکم برای همه پیروان واجب است(همان، 262)
حال جالب است بهائیان که مکرر در مجامع حقوق بشری علیه ملت ایران به سیاه نمایی و دروغ پراکنی می پردازند اندکی از این مبانی فرقه ای شان نیز بگویند تا مشخص شود چرا عموم مردم ایران به هیچ وجه داستان های کذب آن ها را باور نمی کنند.