رد ادعای تشیع سران فرقه منحرف گنابادی(بخش سوم)

به گزارش انجمن رهپویان هدایت: سلطان حسین تابنده، چهارمین فرد از روسای فرقه گنابادی است. وی قبل از روسای ماقبل خود اصرار بر اظهار تشیع خود داشته است.

با این حال، اظهارات وی با مبانی اعتقادی تشیع کاملا در تغایر است. وی در بحث نواب اربعه در زمان غیبت صغری، می گوید: پس از وفات چهارمی، غیبت کبری شروع و واسطه صوری برای رساندن عرایض شیعه قطع شد، ولی امر هدایت و راهنمایی در مراتب باطنی و همچنین تبلیغ احکام شرع از بین نرفت.

چون طریق به سوی خداوند همیشه باز است، لذا در زمان غیبت کبری هم کسانی که از طرف آن حضرت مجاز در هدایت با تبلیغ احکام بودند که حضرت جنید( بغدادی سنی اباثوری) اولین فردی بود که در زمان غیبت از طرف آن حضرت مامور هدایت گردید.

این ادعای پوچ و بی اساس از طرف حسین تابنده، در منشور اعتقادات تشیع ناب هیچ جایگاهی ندارد و ادعای جانشینی و نمایندگی از طرف آن حضرت، نوعی کفر و شیادی محسوب می شود.

وی در بیانی ساده لوحانه، مدعی می شود تصوف، روح خداجویی و استکمال است و مدعی می شود همان طور که برای ظهور دین حق نمی توانیم تاریخ معین ذکر کنیم، تصوف نیز چنین است.

این در حالی است که وی در تناقضی آشکار می گوید، در اسلام نیز از ابتدا وجود داشته است. این ادعا هم بر خلاف گزارش های مستند تاریخ و اظهار محققان برجسته اسلامی حتی آنان که تمایل به تصوف دارند است، چون آنها می گویند که در اواخر قرن دوم به اسلام آورده شده است.

وی که وقیحانه برای ریشه دار کردن فرقه های منحرف تصوف، دست و پا زده است، به دنبال ربط دادن تصوف با امامت بوده است و دنبال آوردن سند برای فرقه سازی و قطب تراشی برآمده است.

سلطان حسین تابنده، در این راستا مدعی می شود، معروف کرخی هم افتخار دربانی حضرت رضا(ع) را داشته و به عقیده ما از طرف آن حضرت مجاز در هدایت بوده است.

مساله بین معروف بن فیروزان کرخی و امام رضا(ع)، داستانی جعلی و ساخته مخالفان شیعه است که سعی داشته با این گونه جعلیات، اصالت تشیع را زیر سوال برده، تا بدین وسیله هم برای بی اعتباری فرقه های ساختگی اسلامی شریکی آورده باشد و هم اصالت غیر قابل تفکیک تشیع با اسلام را خدشه دار کنند.

در این زمینه، آنها حتی از صحابه بزرگواری مانند سلمان فارسی، اویس قرنی، میثم تمار و کمیل بن زیاد نخعی نیز استفاده کرده و برای آنان نیز در تصوف تشکیلاتی و فرقه ای، موقعیت سازی کرده اند.

عبارت(اجازه جزئیه) نیز از جعلیات این فرقه منحرف است که وارد ادبیات اعتقادی آن ها شده است. آنها مدعی نیابت با اجازه جزئیه هستند که به هر بهانه و دلیلی که باشد برای آن ها که مدعی تشیع هستند، کاملا مردود است.

این فرقه منحرف سیاسی، ادعا دارند که اصول تصوف همان مبانی تشیع است که تاکنون موفق به اثبات آن نشده اند.

سنت هایی همچون(دیگ جوش) که برای انجام آن کسب اجازه از رئیس وقت را واجب می دانند، مساله (ظلیت) قطب صوفیه، که در این فرقه رواج دارد و یا ادعای بی ربط مظهریت که اهل حق مسلکی و بهائیت برای روسای استعماری خود بر می گزینند، هیچ اصالتی در تشیع ناب ندارد.

وی اظهاری سخیفانه نیز دارد که اوج بدبختی این فرقه است. وی می گوید که اگر تصرف نمی بود، برای اسلام در زمان غیبت چه درخشندگی باقی می ماند.

در این ادعای بی ربط قرآن و آخرین فرد از عترت را که پیامبر اعظم(ص)، به عنوان دو ثقل سعادت آفرین کفایت کننده از حضور عینی خودباقی گذاشته اند را کنار گذاشته و در هم بافته های درویشی را جایگزین آن می کند.

گفتنی است، سران این فرقه منحرف، در حالی مدعی تشیع هستند، که عملکرد آنها گویای تصوف فرقه ای و تشکیلاتی است و عقاید و رفتار آنها با گروه های منحرف شبیه است و با تشیع اصلا سر سازگاری ندارد.

ادامه دارد...