رسوخ گسترده آداب مسیحی و شرقی در فرقه صوفیه

به گزارش انجمن رهپویان هدایت، برای شناخت هر چه بیشتر تصوف، بهتر است به آبشخور فکری و شالوده و زیربنای آن مراجعه شود. اینکه مشخص شود سرچشمه های این فرقه کجاست و در گذر از چه مسیری به بروز و ظهور خود رسیده، مجهولات زیادی را روشن خواهد کرد.

اصلی ترین مطلبی که همان ابتدای مبحث "تصوف شناسی"، در ادعای اسلامی بودن فرقه صوفیه شک و تردید جدی ایجاد می کند، نامگذاری خود به عنوانی غیر از کلمه یکسان و رایج "مسلمان" و انجام دادن رسوماتی بر خلاف سنت معمول پیامبر(ص) و اهل بیت(ع) و حتی صحابه راستین است.

نگاهی به سیره پیامبر اکرم(ص) نشان می دهد، آن بزرگوار پیروان خود را فقط مسلمان معرفی کرده و حتی خطاب به اصحاب صفه - که به خاطر وضعیت اقتصادی خاص، در کنار مسجدالنبی، صفه نشینی را اختیار کرده بودند- هم از لفظ "صوفی" استفاده نکرده اند و اصولا برای ادامه حیات آخرین دین آسمانی، راه دیگری به جز پیروی از تعالیم قرآن و اهل بیت(ع) معرفی نمی کردند.

دقت در این رفتار حکیمانه پیامبر(ص) همگان را این چنین رهنمون می کند، که ایشان بر خطرات و مشکلات تفرقه، اختلاف و فرقه سازی واقف بوده اند و از این رو امت خود را با لفظ واحدی به دیگران می شناساندند.

از نحوه برخورد پیامبر اسلام(ص) با جامعه اسلامی، می توان خروج "فرقه تصوف" را از گروه مسلمانان برداشت کرد؛ چرا که بر خلاف تعالیم آن حضرت، این فرقه راه پیشرفت خود را در "انحراف اذهان مسلمانان از معارف بلند مرتبه اسلامی" و "ایجاد تفرقه و اختلاف" دانستند و به آن نیز جامه عمل پوشاندند.

جالب است به رغم همه ادعاهایی که درباره مطابق بودن صوفی گری با قرآن و سنت مطرح شده، مدعیان ‌تاکنون هیچ دلیل عقلی و نقلی، ارائه نکرده اند و بر عکس، تحقیقات از نفوذ آداب شرقی و مسیحی در این فرقه خبر می دهند.

همچنان که از مجموع تحقیقات تصوف شناسان مشخص شده، بر اثر ارتباط مسلمانان با هندی ها در دوره امویان و ترجمه کتاب های هندی نظیر "ادب الصغیر"،‌ "ادب الکبیر" و "یوذاسف و بلوهر"، موجب به هم آمیختگی و ترکیب عقاید مختلف و در نتیجه شکل گیری عقاید صوفیه، بوده است.

نویسنده ای به نام "مارتین لینگز" طبق تحقیقاتی که انجام داده به این نتیجه رسیده است که: "از زمانی که اسلام موقعیت خود را در شبه قاره هند تثبیت کرد، ‌تبادل نظرهایی میان صوفیه و برهمنیان وجود داشت که وسیله ای برای تاثیرپذیری صوفیان از غیر اسلام بود."

از منظری دیگر، با توجه به اینکه بنا بر نظر صوفیان، راه رستگاری در عشق خلاصه شده و عقل را پیرو شیطان می دانند،‌ آئین "ویراشیا"ی هندی منبع این اعتقاد معرفی شده است.

همچنین بنا به نظر ابوریحان بیرونی در کتاب "ما للهند"، به استناد مقایسه ای که بین تصوف با عرفان هندی انجام داده،‌ تشابهاتی بین عملکرد این فرقه با مسلک های هندی وجود دارد.

نفوذ افکار، عقاید و سنت های غیر اسلامی در صوفیه تا بدان جا پیش رفته که نویسندگانی چون "نیکلسون" معتقدند که: "حتی استعمال تسبیح و نوع نشستن برای ذکر و حرکت هایی که صورت می گیرد، از بودایی ها به این فرقه وارد شده است."

دکتر غنی در کتاب "تاریخ تصوف" در اثبات غیر اسلامی بودن تصوف آورده: "مورخان غرب نیز تصدیق دارند {صوفیان} خرقه و شولا و ذکرهای مخصوص [را] از سیاحان و مرتاضان هند و رهبانان نصاری گرفته اند."

علاوه بر این، شواهدی از نفوذ رسومات مسیحی در این فرقه وجود دارد. به عنوان نمونه، بستن کمر به وسیله ای به نام "رشمه" یا "چهلتار" توسط صوفیان فرقه ای، آداب و رسومی مسیحی بوده و "دائم الصیام" بودن و "خرقه پوشی" و "دلق پوشی" را تحت تاثیر مسیحیت به فرقه خود وارد کرده اند.

مطابق با اصل "همه جایی بودن" تصوف و بر اساس پژوهش های صورت گرفته، می توان گفت، کلمات و اشاراتی که توسط صوفیانی چون "حارث محاسبی" و "جنید بغدادی"، تکرار و انجام می شده است، ‌در اناجیل یافت می شود.

بر پایه این گزارش، فرقه سازی بزرگ ترین خطر و فتنه برای امت واحده اسلامی است و باعث دسته دسته شدن اجتماع بزرگ مسلمین می شود و این موضوع، با اصل مهم وحدت و یکپارچگی مسلمانان در تناقض بوده و از این رو مورد تائید دین مبین اسلام نیست.

گفتنی است، طرفداری نویسندگان مسیحی متعصب و فرقه های تروریستی چون: منافقین و یا استعماری مانند: بهائیت و وهابیت از تصوف فرقه ای و معرفی آن به عنوان برداشتی از اسلام، اذهان را بیشتر به سمت غیر اسلامی بودن این فرقه سوق می دهد؛ چرا که هیچ کدام از فرقه های نامبرده، سر سازگاری با اسلام ناب ندارند و هواداری آنان از فرقه صوفیه بدون دلیل نیست.