عرفان ضلالت و فساد فرق تصوف
سلوک و عرفان بدون التزام عملی به شریعت یعنی واجب و حرام ، نتیجه بخش نیست وگرایش به شریعت، برای همه اصحاب سیر وسلوک، چه سالکان مجذوب وچه مجذوبان سالک،در همه شرایط روحی و معنوی بایست مورد توجه قرار بگیرد وبرای فرد مرید و سالک قابل اجرا و کارآمد باشد.
عرفان بدون شریعت نه تنها ممکن نیست ، بلکه نفع و فاید ندارد و نتیجه آن این شده است که در فرق تصوف موجب سقوط تکلیف الهی هم شده است. معنویتی که از تکالیف الهی مبرا باشد چگونه می خواهد درجات بالای عرفانی را کسب کند.
سالک باید براساس حلال و حرام شریعت محمدی (ص) مراتب سلوکی را شروع کند و با رعایت مستحبات، مکروهات ومباحات ادامه بدهد. سپس به معرفتی می رسند که مستحب را در قالب یک امر واجب به جا می آورند و کراهت را همانند حرام از آن دوری می کنند و درنهایت به معرفت عمیق خداوند متعال دست پیدا می کنند.
آیت الله جوادی آملی دامت برکاته در همین راستا فرمودند: اگر عارفان در سیر و سلوک تابع شریعت و ولایت اهل بیت علیهم السلام باشند و راه صحیح را طی کنند، گوشه ای علم شهودی انبیا و اولیا به آنها می رسد. معلوم می شود اگر تهذیب و تزکیه برخلاف مسیر شرع باشد، چنین ریاضتی باطل است. یعنی سیروسلوک جز با انجام واجبات و مستحبات از یک سو و ترک محرمات و مکروهات از سوی دیگر قابل قبول نیست و بازدهی ندارد.
به طور خلاصه در یک جمله می توان گفت عرفان منهای شریعت اسلام ناب محمدی ، عرفان ضلالت و فسادی است که امروز در فرق تصوف رایج است و مریدان فرقه با ندامت و پشیمانی به پایان زندگی خود می رسند. کلام را با فرمایشات نورانی حضرت امیر المومنین به پایان می رسانیم.
در خطبه 12 نهج البلاغه حضرت می فرمایند: بدانید که شرایع دین یکنواخت است و راههایش مستقیم . هرکه در این راهها قدم گذاشت [به هدف ]رسید و سود برد و هرکه از پیمودن آنها باز ایستاد، گمراه و پشیمان شد.
