شست و شوی مغزی اطفال در بهائیت
رهپویان هدایت: در یادداشت های قبل، ترفند های بهائیان برای جذب و اغفال افراد تا حدی بررسی شد و مشخص گردید که ایجاد دوستی های هدفمند، یکی از حربه های تشکیلات بهائیت می باشد. در نوشته پیش رو این ترفند بهائیان یعنی ایجاد دوستی های هدفمند کمی بیشتر واکاوی می گردد. تشکیلات فرقه ضاله بهائیت در یکی از پیام های خود از مهره ها خواسته تا با والدین کودکان روابط دوستانه ایجاد کنند و با این کار زمینه را برای شست و شوی مغزی اطفال فراهم نمایند.
در پیام مذکور چنین آمده: از میان افرادی که ملاقات می‌کنند، والدین کودکان همسایه، هم‌کلاسان در مدارس، هم‌کاران و یا کسانی که به طور اتّفاقی با آنها برخورد می‌کنند — نفوسی را می‌جویند که بتوانند از آنچه حضرت به صرف جود و کرم بر بشر ارزانی فرموده‌اند به آنها نصیبی بخشند.
با این وصف مشخص شد که تشکیلات بهائیت و مهره های آن قصد دارند تا با آغاز هم صحبتی و معاشرت با افراد، آن ها را در راستای اهداف فرقه ای خود به کارگیری نمایند. جالب است که تشکیلات بهائیت به طور علنی از مهره ها خواسته تا اگر به طور اتفاقی هم با کسی برخورد کردند، در صدد جذب وی برآیند. در حقیقت، این رویکرد نشان می دهد تشکیلات بهائیت از بی اقبالی عمومی احساس خطر کرده و برای جلوگیری از زوال کامل، به چنین حربه های شنیعی روی آورده است.
این ویژگی فرقه های در حال زوال و انقراض است که برای احیای خود به هر ترفند و حیله ای متوسل می گردند و از اندک مهره های خود می خواهند با هرکه مواجه شدند در صدد اغوای او برآیند. امروزه از والدین کودکان گرفته تا افراد ناشناسی که به طور اتفاقی در مسیر یک مهره بهائی قرار می گیرند، تنها ابزاری برای مقاصد جاسوسی و فرقه ای تشکیلات بهائیت است و در واقع هیچ صدق و عاطفه ای در روابط آن ها وجود ندارد.
مهره های بهائی در مواجهه با سایر انسان ها نگاهی صرفا ابزاری به آن ها دارند که این امر ریشه در نوع تربیت فرقه ای دارد. در تربیت فرقه ای بهائیان، احساس و عواطف تنها ابزاری برای اعتمادسازی و جذب افراد است که این امر موجب شده تا اجتماع انسانی برای بهائیان تنها بستری برای فعالیت های فرقه ای محسوب می گردد. با توجه به مطالب و مستندات گفته شده، هرگونه معاشرت و صحبت با بهائیان، بستری برای اقدامات فرقه ای آنان محسوب می گردد و این طایفه ارتباطات انسانی را تنها فرصتی برای ترویج مبانی فرقه ای می پندارند.
