تضاد و سخیف گویی در متد شبه معنوی
رهپویان هدایت: سرکرده های شبه معنویت تا گاه از این نکته سخن می‌گویند که انسان باید دنبال خواسته‌ها و تمایلات شخصی خود برود و آن را به‌صورت جدی دنبال کند. گاهی از ندای درون سخن می‌گویند و فرد را به برآورده کردن آنچه در درون دارند ترغیب می‌کنند و درست در نقطه مقابل نیز گاها در برخی از دستورات خود انسان را تشویق به بی‌فکری، بی‌تفکری و بی‌برنامگی برای آینده می‌کنند!
وین دایر از جمله افرادی است که سخنان او دارای پستی و بلندی بسیاری است. او انسان را در برابر ظلم‌ها و ناملایمات زندگی تشویق به انفعال می‌کند و موضع‌گیری فرد در برابر ظلم و تجاوز و ... را بر نمی‌تابد.
از سویی انسان و دنیا را کامل می‌داند و مدعی است انسان همان‌گونه که در حال حاضر وجود دارد همانی است که قرار بوده باشد و با این تفکر از برنامه‌ریزی و تلاش برای رشد و بهتر شدن انسان جلوگیری می‌کند! انسان گرسنه را مستحق گرسنگی می‌داند و...
وی در کتاب عظمت خود را دریابید ادعا دارد که:
وقتی لقمه‌ای در دهان می‌گذارید باید آن را با آب بزاق بیامیزید. ترشح بزاق به اختیار شما صورت نمی‌گیرد. پس از عمل بلع، غذا تجزیه شده و آنزیم‌های مختلف به آن حمله‌ور می‌شوند و عمل هضم صورت می‌گیرد. سپس بدون اراده و دخالت شما هرکدام از ترکیبات شیمیایی به‌سوی بخش‌های مختلف بدن پیش می‌روند. به عبارت دیگر، صبح که از خواب برمی‌خیزید هرگز نخواهید گفت امروز کار زیادی دارم و باید مطمئن شوم که عمل هضم و جذب در معده و روده انجام پذیرد. قلب شما همه‌روزه هزاران بار، بدون آنکه خودتان در آن نقشی داشته باشید می‌تپد و سیستم پیچیده بدن شما نیز بدون آنکه خود در آن دخالتی داشته باشید، به‌گونه‌ای باشکوه، به تبعیت از قوانین هستی مشغول است. همان قوانینی که قلبتان را به تپش درآورده، مراقبت لازم را از سایر جوانب زندگی‌تان نیز به عمل خواهد آورد. همه‌چیز در دنیا کامل و بی‌عیب است. حتی فقر و گرسنگی و انواع بیماری‌ها نیز بخشی از روند تکامل جهان را تشکیل می‌دهند. رنج و عذاب و تمنای ما برای پایان دادن به دردها نیز به‌نوبه خود بخشی از تکامل گیتی است. آنچه تابه‌حال بوده‌اید همان است که قرار بوده باشید. پس بر خود سخت نگیرید و زورق زندگی‌تان را به دست امواج شگرف هستی بسپارید و بگذارید تا هوش کیهانی خود از جزئیات آن مراقبت لازم را به عمل آورد. (1)
همان‌طور که مشاهده می‌کنید وی از مثال و نمونه‌ای استفاده برده و نتیجه‌ای ناقص را از آن برداشت نموده است که لاجرم انسان را نسبت به تمام آنچه در پیرامون او و حتی برای خود وی می‌گذرد کاملاً بی‌احساس و بی‌مبالات می‌کند...
پی‌نوشت:
1. وین دایر، عظمت خود را دریابید، ص 59 و 60
