آنارشیسم در زبان سیاسی به معنای ساختاری اجتماعی و سیاسی بدون دولت، یا به‌طور کلی جامعه‌ای فاقد هرگونه ساختار حکومتی است. واضح است که در چنین وضعیتی هرج و مرج فراگیر خواهد شد و نظم اجتماعی از میان خواهد رفت.
فرقه ها برای فعایت و جذب افراد، نیازمند منابع اقتصادی می باشند و معولا افراد نیز پس از جذب باید به نوعی در تقویت بنیان های مالی فرقه کوشا باشند.
در فرقه ضاله بهائیت زندگی آزاد برای پیروان معنا ندارد و آن ها همیشه توسط مهره های رده بالاتر تحت کنترل قرار می گیرند. کنترل محسوس و نامحسوس درون فرقه ای در بهائیت به این خاطر است که تشکیلات بهائی خوف فاش شدن اقدامات خود را دارد و از اینرو اگر کوچکترین احساس خطری از کسی نمایند سریعا وی را طرد می کنند.
فتنه ای که سردمداران فرقه ضاله در ایران ایجاد کردند به جایی نرسید و نه تنها در بین مردم مسلمان با اقبال مواجه نشد بلکه از همان ابتدا صفوف مسلمانان با وابستگان به فرقه ضاله بهائیت کاملا متمایز و جدا گردید.
بها، سردمدار فرقه ضاله بهائیت که پیروان این فرقه شان خدایی برای او قائل هستند به مقلدان خود می گوید:"طبع و نشر باید با اجازه حکومت باشد و الا مخالف با امر الله است" (گنجینه حدود و احکام، ص 463)
رسانه های تبشیری که انتشار اخبار کذب و فرافکنی علیه ایران را محور همه اخبار خود قرار داده اند اینبار از یک مهره سوخته بهائی فعال مدنی ساختند.
مهره های فرقه ضاله بهائیت در نوشته های خود علی رغم تلاش های فراوان نتوانستند منکر جنون باب گردند.
مهره های فرقه ضاله بهائیت همیشه با هجمه و تمسخر احکام اسلامی می کوشند تا دستورات جاهلانه و خردستیزانه ای که به آن پایبند هستند کتمان کنند. فرار رو به جلو و فرافکنی حربه شنیع مبلغان فرقه گمراه بهائیت می باشد.
