در متن فوق بیت العدل با صراحت تمام دستور به نفوذ مهره های بهائیت در روستاها می دهد و عنوان می کند که پس از شناسایی نیازهای اجتماعی یا اقتصادی افراد، اقدامات فرقه ای را دنبال کنند. در حقیقت بهائیت پس از آن که در مناطق شهری و توسعه یافته نتوانست کمترین پیشرفتی حاصل کند، مناطقی همچون روستا ها را برای فعالیت انتخاب نمود.
بررسی آثار و نوشته های سردمداران بهائیت نشان می دهد که آن ها به دلیل اینکه نتوانستند در مقاصد خود موفقیت حاصل کنند نسبت به جمیع عالم انسانی دچار تنفر و کینه ورزی شدند. روش بهائیان برای انتقام از عالم انسانی این است که خود را حامی آن نشان دهند و مدام از آن دم بزنند و عملا نیز برای نابودی آن اقدام نمایند.
مهره های فرقه ضاله بهائیت از ظرفیت فضای مجازی برای اقدامات جاسوسی بهره می گیرند و در حقیقت تشکیلات بهائیان با استفاده از رسانه ها ماموریت های جاسوسی را به اعضا ابلاغ می کنند.
برنامه ای که برای فرقه های تشکیلاتی تعریف شده است در دو مقطع کوتاه مدت و بلند مدت ابلاغ می گردد. وظیفه سردمدار فرقه این است که ماموریت های مخربی که به او اعلام شده را وجهه ای قدسی ببخشد و پیروان را مجاب به انجام آن ها نماید.
آنارشیسم در زبان سیاسی به معنای ساختاری اجتماعی و سیاسی بدون دولت، یا به‌طور کلی جامعه‌ای فاقد هرگونه ساختار حکومتی است. واضح است که در چنین وضعیتی هرج و مرج فراگیر خواهد شد و نظم اجتماعی از میان خواهد رفت.
در فرقه ضاله بهائیت زندگی آزاد برای پیروان معنا ندارد و آن ها همیشه توسط مهره های رده بالاتر تحت کنترل قرار می گیرند. کنترل محسوس و نامحسوس درون فرقه ای در بهائیت به این خاطر است که تشکیلات بهائی خوف فاش شدن اقدامات خود را دارد و از اینرو اگر کوچکترین احساس خطری از کسی نمایند سریعا وی را طرد می کنند.
سردمداران فرقه ضاله بهائیت به هیچ عنوان به خدا یا دین باوری نداشتند و ادعاهای گزافی مانند دعوی الوهیت و خدایی که از آن ها سرزد این مطلب را کاملا تایید می کند. آن ها خود می دانستند که بر مسیر باطل قدم گذاشته اند و این لفاظی هایی که می کنند جز مشتی خیالات و اوهام پوچ نیستند.
فتنه ای که سردمداران فرقه ضاله در ایران ایجاد کردند به جایی نرسید و نه تنها در بین مردم مسلمان با اقبال مواجه نشد بلکه از همان ابتدا صفوف مسلمانان با وابستگان به فرقه ضاله بهائیت کاملا متمایز و جدا گردید.
