لباس الحاد بر تن هالیوود

 

 رهپویان هدایت: یکی از ابزارهای قدرتمندی که در راستای عرفان های کاذب و اشاعه معنویت های غربی استفاده می‌شود سینما است. سینما در استراتژی ضددینی غرب حمله به اصول  ایمان را در دستور کار قرار داده و بر اساس آن به تولید فیلم می پردازد.

مهمترین اصل ایمانی برای انسان، باور به خداوند است و هالیوود به عنوان قدرتمندترین مرکز تولید و عرضه آثار سینمایی، طوری محصولات خود را چینش نموده است که انکار خدا یکی از ارکان اساسی تولیدات آن قرار گرفته است و رسما وارد جنگ با خداوند شده است.

رویکرد تبلیغ الحاد در سینما همراه با تبلیغ به صورت قشری‌گرایی و خرافه‌پردازی است و با رواج تفکرهای بی محتوا تلاش می‌کند فهم معارف دینی را تغییر دهد. هالیوود با نفی خدا و رواج خرافات در پوشش معنویت نگاه غلط از معارف دینی را به مخاطبین القا کرده و اینطور وانمود می کند که فهم های دیگران اشتباه است.

برای انکار خداوند یکی از روش های متداول فیلم های هالیوودی ابتدا ورود جعلیات و اسرائیلیات در تاریخ پیامبران است. به این شیوه آنان ابتدا پیامبران الهی را تحریف کرده و بدور از فهم حقیقت نشان می دهند و سپس انسان را از نمایندگان خدا دور می کنند و در نهایت انسان در بی دینی مطلق قرار گرفته و خداوند برایش بی معنا می شود!!

 در فیلم‌های قدیمی وقتی حضرت موسی(ع) را به تصویر می‌کشیدند، در دست حضرت موسی(ع) عصا قرار دارد؛ ولی در فیلم سفر خروج پادشاهان، در دست حضرت موسی شمشیر قرار گرفته است!

 اتفاقات فیلم حضرت موسی(ع) به گونه‌ای رقم می‌خورد که انسان دارای چهره ای مهربان و ملکه محبت نشان داده و از سویی خداوند را بی مهر و محبت به تصویر می کشد.

در این فیلم آخرین بلا بایستی بر سر بنی‌اسرائیل بیاید و نخست زادگان مصری‌ها از دنیا بروند اما حضرت موسی(ع) به خدا می‌گوید که من نمی‌توانم این کار را انجام بدهم و خودت انجام بده، این کار دنیوی نیست و با محبت انسانی جور در نمی‌آید و با خشم خودت آن را انجام بده!!

 در نمونه ای دیگر و در مستند باراکا و سامسارا ساده‌ترین نوع عبادت در مقابل بت‌ها که توسط اقوام ابتدایی موجود در آفریقا یا هند مشغول عبادت هستند، در کنار عبادت متکامل مسلمانان قرار می گیرد.

معنا و مفهوم دیگری که از این چینش و از این موضوع می‌توان استنباط کرد این است که هر دو صورت به نوعی عبادت هستند و مساوی هم هستند! اینگونه سینمای هالیوودی چیزی را که هیچ محتوایی پشت سر آن وجود ندارد در کنار یک رفتار کاملا علمی و دارای پشتوانه و مبنا قرار می دهد و عرفان های دروغینی را به اسم معنویت وارد فرهنگ ها می کند.