دراویش سیاسی آفت فرقه نعمت الهیه

رهپویان هدایت: اقطاب و مشایخ فرقه نعمت الهیه دراویش را به عدم دخالت در امور سیاست منع کرده‌اند. این دستور به‌قدری تأکید شده است که در اکثر مکتوبات اقطاب و مشایخ فرقه تا قطبیت نورعلی تابنده ، دراویش خود را درگیر مسائل سیاسی نمی‌کردند.

 با شروع قطبیت نورعلی تابنده ، این دستور مؤکد به‌تدریج اهمیت خود را از دست داد. نورعلی تابنده با آن سابقه فعالیت‌های سیاسی که در نهضت آزادی داشت ، نتوانست پایبند به این دستور باشد. نورعلی تابنده  این دستور نهی مؤکد را به شیوه خودسرانه و برخلاف اقطاب و مشایخ پیشین فرقه، برای دراویش یک امر مجاز و در دایره امورات شخصیه قرارداد.

 توجیه تراشی نورعلی تابنده تناقض اساسی بامسلک فقر و درویشی دارد . دراویشی که همانند میت در دستان غسال، هیچ فکر و امر شخصی جدا از قطب فرقه ندارند چگونه تحرکات سیاسی خود را از سلوک فقری‌شان جدا کنند.

 با ایجاد ین تناقض اساسی ، جریان دراویش نعمت الهیه در مسیر تفرقه و انشعاب‌های فرقه‌ای قرار گرفت. امروز افراطیون فرقه نعمت الهیه با برجسته‌سازی تحرکات سیاسی و خصمانه‌شان علیه نظام جمهوری اسلامی ، مسلک فقری خود را تبلیغ می‌کنند. برخی از مریدان تربیت‌شده نورعلی تابنده با ورود به مسائل سیاسی ، اساس و پایه فرقه را به لرزه درآورده و ماهیت فرقه را در اذهان دراویش دچار شک و تردید کرده است.

 به‌عنوان نمونه ، حجاب در میان افراطیون یک امر غیرشرعی و مذهبی بوده و بنا بر آنچه از مسلک فقری فهمیده‌اند، ضرورتی به رعایت حجاب در میان زنان وجود ندارد . فرد دیگری که خود را مجذوبعلیشاه نامیده ، امروز رسماً از فرقه ضاله بهائیت حمایت کرده و خواستار حفظ و صیانت از عناصر بهایی شده است. تمسخر و ناسزاگویی به چهره‌های محبوب ملت ایران ، از تحرکات رایج دراویش فرقه است. حمایت‌های بی‌وقفه دراویش افراطی خارج از کشور از اغتشاشگران ، نمونه دیگری از تحرکات سیاسی دراویش فرقه نعمت الهیه با مشارکت و همفکری جریان‌های معاند محسوب می‌شود.

به نظر می‌رسد ایجادکننده چنین آفت خانمان‌سوزی که جریان دراویش نعمت الهیه را برگرفته شخص نورعلی تابنده است. به نظر می‌رسد اقطاب و مشایخ قبل از نورعلی تابنده با شناختی که از دراویش بیچاره داشتند ، دستور مؤکد دادند که دراویش هرگز در مسائل سیاسی دخالت نکنند و تنها سرگرم مسلک فقری و درویشی‌شان باشند. چه‌بسا اگر دراویش در سیاست دخالت نمی‌کردند ، زوال و نابودی فرقه کمی با تأخیر صورت می‌گرفت.