اگر در مقوله روانشناسی فعلا 50 نفر از افراد داعیه دار مشخص شده که به دروغ ادعای مدرک کرده اند، باید در حوزه معنویت های بازاری امروزی گفت صدها نفر در این اقیانوس خطرناک در ظاهری خوش خط و خال در حال ربودن اعتقادات و کسب منفعت مالی فراوان از این راه هستند!
فرانسیس یانگ، از تئولوژیست های مسیحی در این خصوص می نویسد: دعاوی انحصاری، مبنی بر اینکه تنها یک راه در خصوص فهم نجات در مسیح وجود دارد، هرگز در اعتقادنامه مشروعیت نیافته اند، هرچند غالبا سبب پدید آمدن عدم تساهل در میان مسیحیان بوده است. این مدعا موجب آن شده که شهادت و ایمان زنده به مثابه رویدادی علمی ناممکن جلوه کند و نگرش های خودخواهانه و متعصبانه را در میان مومنان دامن زده بزند.
امروز عناصر تحصیل‌کرده فرق تصوف در رشته‌های مختلف علوم انسانی بر این باور هستند که تصوف طریق اسلامی جهت رسیدن به کمال بوده و در شریعت اسلام ناب محمدی، امر جهاد نفس به‌طور کامل بدون هیچ عیب و نقصی توأم با دستوراتی است که آمیخته‌ای از بدعت و جعلیات آنان است.
معنویت های فرد گرایانه، سبک های نوین در ظاهری معنوی، معنویت های منحرف شرقی و غربی و... همه و همه با فعالیت فراوان دایره رسیدن به معنویت - بخوانید انحراف- را برای افرادی که با حقیقت معنویت آشنایی ندارند باز نموده است.
اینکه می بینیم امروزه گور سردمداران
فرقه ضاله بهائیت به عنوان قبله مورد پرستش قرار می گیرد و مهره ها به جانب آن
سجده می کنند به این سبب است که درک درستی از مفاهیم دینی و الهی ندارند. در واقع
اگر کسی به مدعیات و گفته های سردمداران بهائیت رجوع کند به وضوح درخواهد یافت که
آنان نه تنها هیچ جنبه فرابشری نداشتند بلکه در تحلیل مباحث انسانی نیز ناتوان
بودند.
یکی از موضوعات مهمی که در آیین مسیحیت به آن توجه می‌شود مسئله صعود حضرت عیسی علیه‌السلام به آسمان است. این موضوع در بخش‌های مختلف کتاب مقدس به‌صورت تناقض‌آمیز مطرح‌شده و تاکنون اندیشمندان و کشیشان برجسته مسیحی نتوانستند این اشکالات اساسی را رفع کنند.
باید گفت که جایگاه کودکان برای حفظ حیات در فرقه‌ها بسیار با اهمیت است. جریان تبشیر نیز به عنوان یکی از فعال‌ترین فرقه‌های داخل کشور از بدو فعالیت به وضوح این اهمیت را دریافته و بر روی این قشر برنامه ریزی خاصی کرده است.
فرقه نعمت الهیه گنابادیه برای حفظ و پوشش تظاهر اسلامی خود، همواره خود را به‌دروغ پایبند روحانیت و بیت مراجع عظام تقلید مطرح می‌کند و در مکتوباتشان درباره اطاعت‌پذیری از علما و مراجع عظام تقلید به‌کرات قلم‌فرسایی کرده‌اند. در حالی که شواهد تاریخی معتبر نشان می‌دهد که نه‌تنها مقبولیت نداشتند بلکه به‌صراحت از آنان بیزار بودند.
