هدف تشکیلات بهائیت از راه اندازی قبرستان های فرقه ای

 

دفن اموات و امور مربوط به آن چیزی است که تابع قوانین کشور است و عدم تبعیت در این زمینه موجب وقوع مشکلات بسیار جدی خواهد شد. این امر بدیهی و منطقی همان چیزی است که تشکیلات فرقه ضاله بهائیت نمی خواهد بپذیرد و می کوشد تا با شانتاژ رسانه ای، قانون کشور را نادیده بگیرد.

جالب است که برخی مهره های رسانه ای این فرقه ضاله در شبکه های برانداز عنوان می کنند، قانون کشور تائید کرده که تشکیلات صهیونیستی بیت العدل هرگونه بخواهد می تواند اموات خود را دفن نماید!!!

امروزه شایعه سازی، انکار واضحات و نفی بدیهیات همان طریقی است که تشکیلات و مهره های فرقه ضاله بهائیت، بیش از پیش در پی گرفته اند و چنان وانمود می کنند که گویی قانون کشور قانون گریزی آنان را تائید کرده است.

حال که مهره های فرقه ضاله بهائیت بحث قانون را پیش کشیده اند خوب است جنبه های دیگر قانون مانند عدم جواز فعالیت های فرقه ای را نیز مطرح کنند. چگونه است وقتی قانون با صراحت اجازه فعالیت فرقه ای به آن ها نمی دهد، با صراحت می گویند در مبانی فرقه ای تابع فرقه هستند و از قوانین اطاعت نمی کنند!!

از مسئله دفن اموات گرفته تا عدم فعالیت فرقه های ضاله، جملگی باید طبق موازین قانونی باشد و سعی بهائیان در تحریف قانون نباید مانع از این امر شود. همان طور که بهائیان در مسئله تبلیغ فرقه صهیونیستی خویش تابع قانون کشور نیستند امروزه با صراحت اعلام می کنند که در زمینه دفن اموات هم می خواهند مستقل عمل کنند.

سوال اینجاست چرا عناصر بهائی در صدد شانتاژ رسانه ای برآمده اند تا در بحث دفن اموات از قانون کشور تبعیت نکنند؟ واقعیت این است که این بحث از جنبه های مختلفی قابل بررسی است لکن یکی از ابعاد مورد نظر تشکیلات بهائیت ایجاد یک هویت فعال فرقه ای می باشد.

تشکیلات جاسوسی بهائیت که پیوند عمیقی با رژیم غاصب صهیونیستی دارد، مدت ها است که این توهم باطل را در سر می پروراند که بتواند از یک تائید قانونی برخوردار شود و اقدامات نامشروع و ضدایرانی خود را با آن پیش ببرد. در همین خصوص، به بهانه های مختلف مبادرت به شانتاژ رسانه ای می کند چنانچه اخیرا نیز عدم تبعیت از قانون در مساله دفن اموات را بهانه کرده است.

تشکیلات بهائیت می خواهد با ایجاد یک قبرستان فرقه ای و مستقل، هویتی کاذب ایجاد نماید که در پی آن سایر اقدامات فرقه ای را پیش ببرد. هویت فرقه ای برای جریانی مانند بهائیت که هیچ زمینه فرهنگی یا اعتقادی در ایران ندارد، با هدف پیشینه سازی انجام می شود. جالب است، سرکردگان فرقه ضاله بهائیت که  ایرانی بودند، در نوشته های فرقه ای از زبان عربی استفاده می کردند که این امر فقر هویتی بهائیان در ایران را تشدید کرده است.

بر این مبنا، تلاش تشکیلات بهائیت برای تاسیس هویتی فرقه ای، استیصال این جریان ضدایرانی و جاسوسی را جبران نمی کند و اتفاقا موجب بی آبرویی بیشتر برای این جریان می شود.