بیش از یک دهه قبل فرقه ضاله بهائیت کشور آذربایجان را به عنوان یکی از مراکز تشکیلاتی خود فعال کرد و اکنون از این کشور به عنوان سرپل برخی اقدامات خود استفاده می‌کند. این رویکرد با محدودیت شیعیان در این کشور و نفوذ اسرائیل و آزادی عمل جریان های ضداسلام مانند مسیحیان تبشیری در این کشور قابل تفسیر است.
در این ایام که شهر های مختلف آمریکا به مرز سقوط نزدیک شده و افراد زیادی نیز کشته می شوند، محافل بهائی نه تنها هیچ موضع انتقادی نگرفته اند بلکه مهره های رسانه ای آنان مانند نادر پزشکزاد با سفسطه های بی ربط در صدد توجیه رفتارهای خشن دولت آمریکا برآمده اند.
در روزی که بهائیان تحت عنوان عید رضوان می نامند، بها از ایران فراری داده شده بود و محیای سفر به مناطق فلسطین اشغالی بود که ادعاهای دروغین خود را علنی کرد.
اگر کسی از حیث تاریخی نوشته های سرکردگان بهائیت را بررسی کند خواهد دید که آن ها هیچ جمله یا حتی حرف درخور تاملی نزده اند و تنها هنر شان این بوده که از کتب ادیان الهی مطالبی را نقل کرده و به خود نسبت دهند.
دکتر خنجی می نویسد: رساله ی سیاسیه که عبدالبها در اینجا به آن اشاره می کند، رساله ای است که در باب روابط ملت و حکومت و حقوق سیاسی افراد، تدوین شده است و در آنجا، هر گونه حق سیاسی را از ملت سلب نموده و حکومت را مخصوص ملوک و موهبت الهی می شمارد. باری، لوح فوق، نشان می دهد که منظور بهائیان از عدم دخالت در سیاست به چه معنی است و چه هدفی را دنبال می کند.
حسینعلی‌نوری یا همان بهاء به هنگام مواجهه با پرسش ها، مشوش گشته و با تندی به سوال کننده پاسخ می داد و به جای جواب، به فحاشی و تکفیرگری روی می آورد. روزی فردی از بها پرسید بهشت کجاست؟ وی با ناراحتی و عصبانیت جواب داد: «قال این الجنه و النار قل الاولی لقایی و الاخری نفسک ایها المشرک المرتاب گفت بهشت و دوزخ کجا است به او بگو بهشت لقا و دیدار من و جهنم وجود تو است ای مشرک و شکاک»
جریان صهیونیزم که متشکل از سه ضلع تورات، سرزمین موعود و قومیت است با ساخت فرقه هایی که به نفی این امور می پردازند می خواهد بحث قومیت و سرزمین موعود منحصر به خود یهود باقی بماند و سایر جوامع هیچ هویت وطنی و قومیتی نداشته باشند. خودخواهی، تکبر، خودبرتر بینی قومی و استکبار جریان صهیونیزم عامل اصلی راه اندازی فرقه هایی مانند بهائیت و جریان فراماسونری بوده است.
یکی از مهمترین علل گرایش به جریان های معنوی همان تمایل درونی و گرایش‌های معنوی است که در وجود همه ما قرار دارد و این گرایش و تمایل در بین بانوان بیش تر و راحت تر ایجاد می شود.
