بیش از یک دهه قبل فرقه ضاله بهائیت کشور آذربایجان را به عنوان یکی از مراکز تشکیلاتی خود فعال کرد و اکنون از این کشور به عنوان سرپل برخی اقدامات خود استفاده می‌کند. این رویکرد با محدودیت شیعیان در این کشور و نفوذ اسرائیل و آزادی عمل جریان های ضداسلام مانند مسیحیان تبشیری در این کشور قابل تفسیر است.
در این ایام که شهر های مختلف آمریکا به مرز سقوط نزدیک شده و افراد زیادی نیز کشته می شوند، محافل بهائی نه تنها هیچ موضع انتقادی نگرفته اند بلکه مهره های رسانه ای آنان مانند نادر پزشکزاد با سفسطه های بی ربط در صدد توجیه رفتارهای خشن دولت آمریکا برآمده اند.
فرقه ضاله بهائیت به دلیل نوع فعالیت تشکیلاتی جاسوسی که دارد نتوانسته جایگاهی در بین جوامع مدنی پیدا کند و از این رو به اغفال قبائل بدوی و محروم مانند قبیله هایی آفرقایی روی آورده است.
در تفکر فرقه ضاله بهائیت شخصی که از فرقه خارج شود به عنوان مطرود شناخته شده و مطابق با قانون فرقه مورد بدترین برخوردها و رفتارها قرار می‌گیرد.
اما بحث بدینجا ختم نمی شود بلکه شخص بازگشته از فرقه ضاله علاوه بر طرد از نظر خانوادگی نیز با مشکلاتی متعدد مواجه شده و در بیشتر مواقع زندگی مشترک خود را از دست می‌دهد که این نشان دهنده رفتار سیستماتیک این فرقه ضاله برای از هم پاشیدن کانون خانواده است.
مهشید رضایی، بهائی هدایت یافته به اسلام می نویسد: شوهر سابقم(هنگامی که دچار بیماری صفرایی شدم) به دیدنم نیامد و حتی اجازه نداد فرزندانم به دیدارم بیایند. این‌ها متوجه بودند که من در تشکیلات شرکت نمی‌کردم. به این جهت بود که از همان موقع اذیت و آزارهایشان را شروع کردند تا مرا تحت فشار قرار دهند و من برگردم در واقع در این فرقه آزادی فردی و انتخاب شخصی معنایی ندارد.
در روزی که بهائیان تحت عنوان عید رضوان می نامند، بها از ایران فراری داده شده بود و محیای سفر به مناطق فلسطین اشغالی بود که ادعاهای دروغین خود را علنی کرد.
اگر کسی از حیث تاریخی نوشته های سرکردگان بهائیت را بررسی کند خواهد دید که آن ها هیچ جمله یا حتی حرف درخور تاملی نزده اند و تنها هنر شان این بوده که از کتب ادیان الهی مطالبی را نقل کرده و به خود نسبت دهند.
دکتر خنجی می نویسد: رساله ی سیاسیه که عبدالبها در اینجا به آن اشاره می کند، رساله ای است که در باب روابط ملت و حکومت و حقوق سیاسی افراد، تدوین شده است و در آنجا، هر گونه حق سیاسی را از ملت سلب نموده و حکومت را مخصوص ملوک و موهبت الهی می شمارد. باری، لوح فوق، نشان می دهد که منظور بهائیان از عدم دخالت در سیاست به چه معنی است و چه هدفی را دنبال می کند.
