شدت بغض و کینه ی رهبران بهائیت (به ویژه نسبت به ملت مسلمان ایران و علمای بزرگ آن) در حدی است که آثار آن را (به صورت اهانت و فحاشی به ساحت شخصیتها و ملت ها) به روشنی می توان در کتب و نشریات متعلق به این فرقه ردیابی و مشاهده کرد.
در زمان قیمومیت انگلیس بر فلسطین بهایی های زیادی در دو منطقه عکا و حیفا مستقر می شوند. از این روی با کمک انگلیس بیت العدل اعظم را در حیفا تاسیس می کنند. عبد البهاء تاکید داشت که یهود باید در ارض مقدس تجمع کرده و عزت یابد.
از زمان حسینعلی نوری تا به امروز –حتی دوران پهلوی- به عنوان یک اقلیت به رسمیت شناخته نشده، امکان ثبت اموال و املاک به نام تشکیلات وجود نداشت. تنها راه موجود برای ثبت آن‌ها، این بود که اموال منقول و غیرمنقول به نام شوقی و یا افراد مورد اطمینان وی (نظیر هژبر یزدانی، حبیب پاسال و...) به ثبت برسد.( افندی، شوقی، قرن بدیع (قسمت چهارم)، ترجمه نصراله مودت، مؤسسه ملی مطبوعات امری، 123بدیع، ص 53.)
مبلغان فرقه ضاله بهائیت همواره در نوشته هایشان ادعا کرده اند که بها، سردمدار اصلی این فرقه بی سواد بوده و خواندن و نوشتن نمی دانسته است. از آنجا که به قول گذشتگان دروغگو کم حافظه می باشد مهره های این فرقه ضاله در موزه ای که خود برپا کرده اند نوشته هایی با دست خط بها را در معرض بازدید عموم قرار داده اند!!! جالب اینجاست در این موزه ابزاری مانند قلم بها را نیز به نمایش گذاشته شده است.
یکی از مبلغان این طایفه آشچی نام، به یکی از خانم های بهائی کتاب اقدس (از نوشته های بها) را می آموخت. رفته رفته زن بیچاره را فریب داد و گفت: فرموده اند رفع القلم (قلم از نوشتن معاصی برداشته شده)
با توجه به این نوشته ها و اعتراف به ظاهر تاریخ نویسان بهائی در مورد مکتب رفتن و درس آموزی باب، برخی از دروغ پردازان خبره مانند عبدبها قلم به انکار و کتمان برده و در صدد تحریف حقیقت برآمده اند.
اگر کسی بپذیرد که پس از پیامبر اسلام، پیامبر دیگری ظهور خواهد کرد، کافر است. پیامبر اسلام آخرین فرستاده خدا است. این مسئله به استناد قرآن و سنن نبوی ثابت شده است. همچنین سایر علما نیز معتقدین به بهائیت را کافر می دانند. بنابر این ازدواج با مرد یا زن بهائی از نظر اهل سنت و جماعت صحیح نیست.
سرخوردگی حاصل از این شکست موجب شده تا بهائیان به ادبیات شبهه روشنفکر مآبانه روی بیاورند تا 200 سال جاسوسی و خیانت پیشگی سردمدارانشان را کتمان کنند. با رجوع به نوشته های سردمداران بهائیت مانند باب و بها مشخص می گردد که ژست روشنفکری این مهره های وطن فروش تا چه اندازه پوچ و بی اساس می باشد.
