یکی از مشخصه‌های مهم فرق تصوف، بنگاه‌داری سیاسی است. فرقه‌های صوفیه در سده‌های اخیر، پایگاه و پشتیبانی حاکمان و سیاستمداران وقت بودند. این ارتباط آن‌ها از دو حالت خارج نبوده یا حاکمان و رجال سیاسی مرید اقطاب و مشایخ صوفیه بودند یا اینکه اقطاب و مشایخ صوفیه از بدنه دربار و ملازمان حاکمان می‌شدند در هر دو صورت منافع و امتیازات متعددی نصیب فرقه می‌گردید.
بنابر کلام نورانی حضرت امیرالمؤمنین در نهج‌البلاغه عده‌ای از مردم می‌خواهند بعد از شهادت پیامبر اکرم (ص) فساد را در جامعه اسلامی بازگردانند ولی سستی و ناتوانی آن‌ها، کندی شمشیر و کمبود ثروتشان مانع بزرگی برای آنان شده است. حضرت به کسانی اشاره دارند که در اندیشه بوده و هستند که قائد و فرمانروای گروه و جمعیتی باشند و بر منبری بالا روند و خود را مراد و پیشوای مردم معرفی کنند و اهداف متعالی اسلام ناب محمدی را از بین ببرند.
یکی از ادعاهای دروغین دراویش فرقه نعمت الهیه، این است که بنا بر توصیه و دستورات مکرر اقطاب و مشایخ فرقه، نبایستی در عالم سیاست دخالت کنند و حتی در بعضی موارد هم آمده است که جدا پرهیز کنند. لکن حقیقت امر این است که دراویش فرقه نعمت الهیه، با نقش مؤثری که در اجرای سیاست‌های خصمانه مخالفین نظام جمهوری اسلامی در داخل کشور از خود به‌جا گذاشته‌اند، به حدی، حق این مطالب ادا کرده‌اند که مسائل سیاسی از موضوعات حیاتی جریان دراویش است.
با نگاهی به تاریخ تصوف در زمان حکومت قاجاریه در ایران مشاهده می کنیم که اکثر فرقه‌های صوفیه یا توسط دشمنان اسلام ساخته یا تقویت و حمایت شده‌اند. کما اینکه اولین خانقاه نیز توسط امیری مسیحی در رمله شام ساخته شده است. اما بیشتر فرقه‌های صوفیه بعد از به قدرت رسیدن یک درویش به نام حاج میرزا آقاسی صدراعظم محمدشاه قاجار ایجاد شده‌اند.
