بسیاری از سران صوفیه که خود را هم شان حق پنداشته و مریدانی گرد خویش جمع کرده اند دور از نظر نیست که از مصادیق طاغوت محسوب گردند. مدعیانی که سد راه عوام شدند و آنان را به ستایش و بندگی خود دعوت کردند، همانانی که برای خویش مقاماتی فوق الهی قائل شدند و از حد و مرز خویش فراتر رفته، حدود الهی را زیر پا گذاشتند.
با نگاهی به تاریخ تصوف در زمان حکومت قاجاریه در ایران مشاهده می کنیم که اکثر فرقه‌های صوفیه یا توسط دشمنان اسلام ساخته یا تقویت و حمایت شده‌اند. کما اینکه اولین خانقاه نیز توسط امیری مسیحی در رمله شام ساخته شده است. اما بیشتر فرقه‌های صوفیه بعد از به قدرت رسیدن یک درویش به نام حاج میرزا آقاسی صدراعظم محمدشاه قاجار ایجاد شده‌اند.
روسای فرقه های صوفیه نعمت الهیه، برای کسب مقبولیت و اعتبار در میان مردم ، همیشه درمکتوبات و صحبت های شان، جایگاه و منزلت عارف را با صوفی گمراه یکسان در نظر می گیرند و هیچ تفاوتی میان آنها قائل نمی شوند و با سوء استفاده از اشعار دیوان حافظ شیرازی، براین مساله دروغین اصرار می ورزند.
بررسی وضعیت دراویش گنابادی در این روزها، نشان می‌دهد که روز به روز میزان تفرقه و دشمنی آنها با یکدیگر بیشتر می شود. این اختلافات کینه توزانه در میان دراویش به قدری گسترده شده که حتی شخص نورعلی تابنده هم در برنامه های خودش دچار سردر گمی شده و نمی داند چه کار باید بکند.
دغدغه‌ی بسیاری از فعالان مذهبی و جوانان عزیزی که خطر فرقه‌ها و به خصوص فرقه‌ی صوفیه را درک کرده و متوجه شده‌اند که ایشان باعث گمراهی مردم معتقد و مؤمن در زمینه‌ی عرفان و سیر و سلوکند، این است که روش برخورد با اعضای این فرقه و به خصوص رهبران و سرتیم‌های ایشان و افرادی که گمراه شده‌اند، چگونه باید باشد.
فرقه نعمه الهیه در گمراهی و ضلالت یک راه متفاوتی از سایر فرقه در نظر گرفته است و منشا این تفاوت ها از این جا نشأت می گیرد که برخلاف سایر فرق تصوف که با کراهت و دوری شدید مردم مواجه می شد در حال حاضر برای جذب مخاطبین بیشتر از روش های جذاب وعامه پسند استفاده می کند واز این طریق به صورت هوشمندانه ، در پی فریب و اغوا مردم می باشد.
اقطاب فرقه صوفیه گنابادی از به کار بردن لفظ مجتهد پرهیز می نمودند و رجوع به فقها و مجتهدین را به معنای رجوع به طاغوت بر می شمارند!
تقریباً بیش از هفتادسال نیست که فردی به نام صادق عنقا، کارمند اداره دارائی، ارتباط پدربزرگ خود شیخ ابوالفضل عنقا، با صوفیان معاصرش را بهانه قرارداد و توانست فرقه اویسیه را تأسیس کند.
