ادعای مضحک بها در کتاب اقدس سندی بر پوچی بهاییت
با توجه به اینکه همه پیامبران بزرگ الهی دارای کتاب آسمانی بوده و به وسیله آن- به عنوان پیامبران تشریعی و یا تبلیغی- مردم را به راه راست هدایت می کرده اند، حسینعلی بها نیز برای قبولاندن خود به عنوان پیامبر جدید، به نوشتن این کتاب دست زده است.
آنچه باید مطمح نظر قرار بگیرد آن است که پیامبران الهی با توجه به مقتضیات زمان و سطح تعلیمات مردم، به دستور خداوند، دعوت خویش را ابلاغ می کرده اند و محتوای تبلیغ آنها اگر چه در فروعات مختلف ولی در اصول متحد و همنوا هستند.
بر خلاف قاعده یکسان فوق، محتوای کتاب "اقدس"، احکامی است که سرسلسله انحرافات و غیر الهی بودن این کتاب است و حسینعلی نوری بر خلاف تمامی کتب آسمانی -که پیامبران را منحصرا به عنوان پیام آور می داند- خود را خدا معرفی می کند.
در رد کتاب اقدس بهائیت ذکر این نکته ضروری به نظر می رسد، در جایی که صاحبان کتب بیان، ایقان و اقدس-یعنی علی محمد باب و حسینعلی بها- مدعی مقام الوهیت هستند، باید پیامبرانی نیز برای ابلاغ پیام خود داشته باشند لیکن این موضوع در این کتاب ها به چشم نمی خورد.
همچنین سبک و سیاق و ادبیات نگارش اقدس با کتب الهی هیچ مناسبتی ندارد و حتی متناقض است و همان طور که از شیوه نوشتن تورات و انجیل، غیر الهی بودن کتاب مقدس اثبات می شود، بی اعتباری و زمینی بودن کتاب اقدس بهائیان نیر ثابت شدنی است.
نخستین حکمی که در کتاب "اقدس" آمده و ذهن هر پرسشگری را به سمت بی پایه بودن این کتاب هدایت می کند، احکام راجع به نمازهای یومیه است که سندی قابل اعتنا دال بر بی سوادی و مهمل گویی های نویسنده مشوش الفکر آن به حساب می آید.
بنا بر این حکم، که تقلیدی کورکورانه و ساده لوحانه از نمازهای روزانه مسلمانان است، به جای هفده رکعت نماز در پنج نوبت، نه رکعت نماز در سه نوبت بر بهائیان گمراه واجب شده است.!
مطابق این نمازها که به عنوان نماز صغیر بهائیان شناخته می شود، هر بهائی باید روی سه بار و در هر نوبت سه رکعت نماز بخواند.
هر چند نماز مزبور با خواندن نماز کبیره ساقط می شود، ولی چون نماز یک رکعتی موسوم به کبیره بسیار سخت بوده و چندین برخاستن و نشستن و رکوع دارد، نماز صغیره مورد انتخاب بهائیان قرار می گیرد.
چنین نمازی که از شیوه خواندن و اذکار بی معنی و پوچ آن، کوته فکری واضع آن به وضوح پدیدار می شود، فقط برای دین نمائی و الحاق این فرقه استعمار ساز به ساحت مقدس ادیان الهی تبدیل به قانون لازم الاجرای بهائیان شده و در واقع فلسفه وجودی آن، جبران سرافکندگی و شرمندگی در برابر پیروان ادیان الهی است.
جالب اینکه هیچ حکمی درباره کیفیت وضوی چنین نمازی برای پیروان تیره بخت حسینعلی بها پیش بینی نشده و شاید برای خواندن چنین نماز بی سر و تهی نیازی به رعایت مقدمات و گرفتن وضو نبوده که متعرض آن نشده و برای جلوگیری از آبروریزی دیگری به این موضوع ورود پیدا نکرده اند.
علاوه بر این، نماز دیگری به نام نماز کبیره در بهائیت وجود دارد که بنا به نص صریح کتاب اقدس، برای رضایت خاطر شیخ علی اکبر شهمیرزادی – که از یاران بهاء الله جاسوس بوده و عباس افندی در الواحی که برایش می نوشته، او را ایای امرالله خطاب می کرده- وضع شده و حتی بعد از وضع این نماز، منتی نیز بر سر وی گذاشته شده است.
نکته قابل توجه در بحث نماز بهائیت این است که بر خلاف تمامی عبادات که از روی تعبد و کسب رضایت پروردگار تشریع شده است، این نماز بر اثر تقاضا یا جلب رضایت یک شخص نارل شده و اصولا وضع چنین احکامی از جانب سران فرقه ضاله ای که توسط کشورهای جهان خوار ساخته و پرورش یافته، چندان هم بعید نیست.
