اعتقاد به خدای نفرین شده در مسیحیت!! (بخش دوم)

اهانت به عیسی(ع) به صورت یک اصل اعتقادی طوری زینت داده شد که بعدها برای ایمانداران نوعی فضیلت محسوب می شد.

رهپویان هدایت: اما قرآن کریم ساحت این پیامبر الهی را برتر از این اتهامات دانسته و در سوره نساء می فرماید:

وَقَوْلِهِمْ إِنَّا قَتَلْنَا الْمَسِیحَ عِیسَى ابْنَ مَرْیَمَ رَسُولَ اللَّهِ وَمَا قَتَلُوهُ وَمَا صَلَبُوهُ وَلَکِنْ شُبِّهَ لَهُمْ وَإِنَّ الَّذِینَ اخْتَلَفُوا فِیهِ لَفِی شَکٍّ مِنْهُ مَا لَهُمْ بِهِ مِنْ عِلْمٍ إِلَّا اتِّبَاعَ الظَّنِّ وَمَا قَتَلُوهُ یَقِینًا(157)

بَلْ رَفَعَهُ اللَّهُ إِلَیْهِ وَکَانَ اللَّهُ عَزِیزًا حَکِیمًا(158)

وَإِنْ مِنْ أَهْلِ الْکِتَابِ إِلَّا لَیُؤْمِنَنَّ بِهِ قَبْلَ مَوْتِهِ وَیَوْمَ الْقِیَامَةِ یَکُونُ عَلَیْهِمْ شَهِیدًا(159)

فَبِظُلْمٍ مِنَ الَّذِینَ هَادُوا حَرَّمْنَا عَلَیْهِمْ طَیِّبَاتٍ أُحِلَّتْ لَهُمْ وَبِصَدِّهِمْ عَنْ سَبِیلِ اللَّهِ کَثِیرًا(160)

و گفته ایشان که ما مسیح عیسى بن مریم پیامبر خدا را کشتیم و حال آنکه آنان او را نکشتند و مصلوبش نکردند لیکن امر بر آنان مشتبه شد و کسانى که در باره او اختلاف کردند قطعا در مورد آن دچار شک شده‏ اند و هیچ علمى بدان ندارند جز آنکه از گمان پیروى مى کنند و یقینا او را نکشتند.

بلکه خدا او را به سوى خود بالا برد و خدا توانا و حکیم است.

و از اهل کتاب کسى نیست مگر آنکه پیش از مرگ خود حتما به او ایمان مى ‏آورد و روز قیامت [عیسى نیز] بر آنان شاهد خواهد بود.

پس به سزاى ستمى که از یهودیان سر زد و به سبب آنکه [مردم را] بسیار از راه خدا باز داشتند چیزهاى پاکیزه‏ اى را که بر آنان حلال شده بود حرام گردانیدیم.

در برابر این تکریم الهی و دلیل منطقی که خداوند بیان فرموده انجیل می گوید عیسی(ع) در آخرین لحظات از خداوند تقاضای کمک کرد اما هیچ توجهی به او نشد. عبارت دقیق انجیل چنین است:

از ظهر تا ساعت سه بعد از ظهر تاریکی تمام زمین را فراگرفت.

نزدیک ساعت سه عیسی با صدای بلند فریاد کرد: ایلی، ایلی، لما سبقتنی؟

 یعنی خدای من، خدای من، چرا مرا ترک کردی؟

 بعضی از کسانی‌که آنجا ایستاده بودند این را شنیده گفتند: الیاس را می‌خواند.

یکی از آنان فوراً دوید و اسفنجی را آورده، در شراب تُرشیده فرو برد و بر نوک چوبی قرار داده، جلوی دهان عیسی برد.

امّا دیگران گفتند: بگذارید ببینیم آیا الیاس می‌آید او را نجات دهد یا نه

(مرقس 33:15-41؛ لوقا 44:23-49؛ یوحنا 28:19-30)

در جای دیگر از کتاب مقدس نیز این خصیصه اهانت به خدا به وضوح مشخص می شود.

در غلاطیان 3 چنین آمده است که:

"مسیح، ما را ازلعنت شریعت فدا کرد چونکه در راه ما لعنت شد، چنانکه مکتوب است، ملعون است هرکه بر دار(صلیب) آویخته شود."

این که عیسی(ع) مورد لعنت واقع شده از جمله اعتقاداتی است که در انجیل به آن تصریح شده و هر ایماندار به آن اعتقاد راسخ دارد.

نتیجه مباحثی که تا کنون مورد بحث قرار گرفت نشان می‌دهد که لعن و سب خداوند در بین بنی اسرائیل رایج بوده و بعدها توسط پولس و شاگردانش به صورت یک اصل اعتقادی وارد مسیحیت شد و البته با این تفاوت که در یهود اگر کسی سب و لعن خداوند را انجام دهد سنگسار می شود اما در مسیحیت اعتقاد به این مسئله موجب رستگاری می باشد. مسیحیت در حقیقت لعن و سب خدا را به عنوان اعتقادی رسمی و قانونی پذیرفت.

این است تحریف مسیحیت که به دستان یهود انجام شد تا خدایی لعنت شده را معبود مسیحیان قرار دهند.

بخش نخست:

اعتقاد به خدای نفرین شده در مسیحیت!! (بخش اول)