ویژه‌نامه بیست و هشتم صفر؛ رحلت پیامبر اسلام (ص) و شهادت امام حسن مجتبی (ع)
به گزارش انجمن رهپویان هدایت، آن‌گونه که در منابع تاریخی آمده پیامبر اسلام(ص) از نزدیک بودن رحلت خود آگاه بوده‌اند و در یکی از خطبه‌هایشان فرمودند: وقت آن رسیده که از میان شما بروم.
ایشان تأکید زیادی بر نگه داشتن حق ثقلین داشتند و در سال آخر عمر شریف‌شان اعتکاف ده روزه‌شان به بیست روز افزایش یافت و به فرموده پیامبر(ص) جبرئیل در آن سال دو بار قرآن را بر ایشان نازل کرد.
شیخ مفید می‌گوید: چون پیامبر (ص) احساس بیماری کرد، دست علی (ع) را گرفت و در حالی که جماعتی او را دنبال می‌کردند به طرف بقیع رفت و فرمود: مرا گفته‌اند که برای اهل بقیع آمرزش بخواهم.
همگان با پیامبر(ص) روانه شدند تا این که آن حضرت در میان قبرها ایستاد و فرمود: سلام بر شما ای اهل قبور! خوشا به حال شما به‌خاطر زمانی که در آن بودید در قیاس با آن چه مردمان در آن‌اند. فتنه‌ها چونان پاره‌های شب تاریک روی آورده‌اند آخرین آن‌ها تابع اولین آن‌هاست.
پیامبر اکرم(ص) در ساعات پایانی عمر مبارک‌شان، دوات و کتف-استخوان شانه شتر- طلب کردند تا مکتوبی برای مسلمانان بنویسند که بعد از آن جامعه اسلامی به سمت گمراهی پیش نرود که متأسفانه خواسته ایشان اجابت نشد.
ابن سعد در روایتی به سند خود از ابوغطفان، از ابن عباس نقل کرده است که گفت: رسول خدا (ص) در حالی که به سینه علی(ع) تکیه داده بود، از دنیا رفت.
وفات آن حضرت چنان که در میان علمای امامیه مشهور است، به هنگام زوال آفتاب روز دوشنبه بیست و هشتم صفر اتفاق افتاد. کلینی از علمای شیعه می‌گوید: وفات پیامبر (ص) در دوازدهم ربیع الاول سال یازده هجری به وقوع پیوست. "شیخ مفید در ارشاد و طبرسی در اعلام الوری" سال وفات آن حضرت را سال دهم هجری ذکر کرده‌اند.
ابن سعد در طبقات روایت کرده است که علی بن ابی طالب(ع) و فضل بن عباس و اسامة بن زید، پیامبر (ص) را غسل دادند. در روایت دیگری آمده است: علی(ع)، آن حضرت را غسل می داد و فضل و اسامه پیکر مبارکش را می پوشاندند.
عمر آن حضرت شصت و سه سال بود، در چهل سالگی به پیغمبری مبعوث شدند و پس از بعثت، سیزده سال در مکه و بعد از هجرت ده سال در مدینه زندگی کردند.
علاوه بر رحلت پیامبر اسلام(ص) در روز بیست و هشتم صفر، بنا به قول‌های معتبر امام حسن(ع) نیز در چنین روزی در سال چهل و نه هجری قمری در سن چهل و هفت سالگی بر اثر خوراندن زهر به ایشان و مسمومیت ناشی از آن به شهادت رسیدند و در قبرستان بقیع به خاک سپرده شدند.
تاریخ اسلام گواه است که یکی از جنایت‌های هولناک معاویه در طول حکومت خود، به شهادت رساندن امام حسن مجتبی(ع) بود و ردِّ پای این جنایت هولناک در تاریخ، به طور آشکار دیده می‌شود.
جنایت به این صورت شکل گرفت که معاویه ضمن توطئه‌ای خائنانه و با بهره‌گیری از همسر امام مجتبی(ع) جعده دختر "اشعثبن قیس"، ایشان را مسموم و به شهادت رسانید.
مظلومیت امام مجتبی(ع) در جریان دفن آن حضرت بیشتر جلب توجه می‌کند. هنگامی که اهل بیت(ع) می‌خواستند طبق وصیت آن حضرت، بدن مبارک ایشان را کنار قبر پیامبر(ص) دفن کنند، قداره‌داران بنی‌امیه به مخالفت برخاستند.
در این میان "مروانبن حکم" از میان آشوب‌گران فریاد برآورد: "در حالی که عثمان در دورترین نقطه بقیع به خاک سپرده شد، گمان می‌کنید که اجازه می‌دهم حسنبن علی(ع) در خانه رسول خدا(ص) دفن شود؟"
حتی کار از این بالاتر گرفت و در نهایت شقاوت و سبعیت، جنازه امام را تیرباران کردند، تا جایی که کفن آلوده به خون شد و مشایعت‌کنندگان مجبور به تعویض کفن شدند. سرانجام پس از این کشمکش‌ها، شهید مظلوم را در بقیع به خاک سپردند.
