تحریف واقعیت‌های تاریخ صدر اسلام در رسانه‌ مسیحی

یک سایت وابسته به فرقه مسیحیت تبشیری و صهیونیستی ادعاهای توهین‌آمیزی درباره پیامبر اسلام(ص)، ایمان حضرت ابوطالب(ع) و غزوات مسلمانان مطرح و در هر مورد نیز به "جعل و تحریف تاریخ صدر اسلام" متوسل شد.

به گزارش انجمن رهپویان هدایت، نقل هر ادعای تاریخی باید همراه با مستندات مورد قبول اهل فن باشد تا بتوان از آن به‌عنوان یک واقعیت تاریخی یاد کرد.

اما این گزاره بدیهی در رسانه‌های وابسته به فرقه مسیحیت تبشیری و صهیونیستی نه تنها رعایت نمی‌شود، بلکه روزانه مجریان شبکه‌های ماهواره‌ای و نویسندگان سایت‌های این فرقه، ادعاهای بی‌اساسی مطرح می‌کنند که هیچ رنگ و بویی از حقیقت را با خود ندارد.

برای مثال یکی از این سایت‌ها که مأموریت خود را در حوزه مسیحیان ایران تعریف کرده،- اما در عمل به بلندگوی ضد انقلاب‌ و اسلام‌ستیزها تبدیل شده- توهین‌های بی‌شرمانه‌ای را به ساحت مقدس پیامبر اکرم(ص) کرد.

از جمله آن‌که در ابتدا مدعی شده "حضرت ابوطالب(ع) تا زمان رحلت مسلمان نشد و دست از آیین اجداد خود بر نداشت"؛ در حالی‌که در رابطه با ایمان حضرت ابوطالب(ع) هیچ شک و شبهه ای وجود ندارد و به گواه تاریخ و ده‌ها روایت موثقی که در این باره نقل شده، آن بزرگوار از جمله کسانی بود که در مکه مکرمه به پیامبر اکرم(ص) ایمان آورد و مسلمان شد به هر حال ایشان از جمله اشخاصی بود که در طول زندگی خویش بنا به مصالحی تقیه می‌نموده است و این موضوع را نمی‌توان به حساب مسلمان نبودن ایشان آورد.

علاوه بر این، مهمل‌گویی‌های نویسنده این مطلب درباره غزوات پیامبر اعظم(ص) آن‌چنان موهن و به دور از اخلاق و انصاف است که قابل بیان نیست؛ اما آن‌چه روشن است مسیحیان واقعی هیچ‌گاه چنین توهین‌هایی را به پیامبر اسلام(ص) و وابستگان به آن حضرت نمی‌کنند و تنها فرقه مسیحیت تبشیری که خود را پایبند به هیچ اصلی از مسیحیت و حتی انسانیت نمی‌داند، بی‌شرمانه به این وادی وارد می‌شود.

درباره شأن نزول و تفسیر آیه مبارکه 217 از سوره بقره نیز مطالب بی‌پایه‌ای در این سایت مسیحی به چشم می‌خورد که همه آن‌ها نشأت گرفته از کینه و بخلی است که از نفوذ اسلام در غرب به دل گرفته‌اند و زدودن آن نیز کار آسانی نیست.

در این آیه که در خصوص حکم جنگ در ماه حرام(رجب) است، خداوند به پیامبر(ص) می‌فرماید به مسلمانان یا مشرکان اعلام کند، جنگ در ماه حرام بدون تزاحم گناه بزرگی است، ولی کارهای ناروای مشرکان مانند: بازداشتن مردم از پرستش خدا، کفر، جلوگیری از ورود مؤمنان به مکّه و مسجدالحرام و بیرون کردن اهل مکّه از زادگاهشان از گناه جنگ در ماه حرام بزرگ‌تر و فتنه شرک و ترویج بت‌پرستی از هر کشتاری بزرگ‌تر است و قتلی که برای جلوگیری از گناه اکبر باشد در حال تزاحم می‌تواند حرام نباشد. 

برای توضیح بیش‌تر باید گفت، جنگ مشرکان با مؤمنان، نبرد پیوسته ایمان و کفر و برای محو دین است. آنان اگر بتوانند همواره در صدد آن‌اند که چراغ دین را خاموش کنند و مسلمانان را با فتنه‌گری نظامی، سیاسی، اجتماعی و... از دین برگردانند؛ ولی خداوند هرگز اجازه نخواهد داد نور دین خاموش شود.

اما در این‌جا در پاسخ به اهانت‌های سایت مسیحی به پیامبر اسلام(ص)، به‌طور مختصر به اخلاق جنگی حضرت ختمی مرتبت پرداخته می‌شود تا کوس رسوایی رسانه‌های بی‌اخلاق وابسته به فرقه مسیحیت تبشیری بار دیگر بر زمین بخورد.

در عظمت ایشان همین بس که حتی در صحنه‌های نبرد و کارزار نیز هیچ‌گاه از رعایت اخلاق کریمانه فاصله نمی‌گرفتند و در میدان پیکار و در برابر دشمنان کینه‌توز، بزرگ‌ترین اسوه و آموزگار عملی اخلاق بودند.

حوادث تاریخی مانند: "بخشش و بازگرداندن اسیران و اموال آن‌ها در جنگ حنین"، "اعلام رحمت و عفو و آزادی عمومی دشمنان پس از فتح مکه"، "مخالفت با مسموم کردن یا بستن آب به روی یهودیان در محاصرۀ قلعه خیبر و نهی مسلمانان از استفاده کردن سم در مقابل دشمنان به‌طور کلی"، "بازگرداندن آن‌چه یهودیان نزد برخی از تازه مسلمانان به امانت گذارده بودند، در حالی که خود و سپاهیانش در جنگ خیبر به آن‌ها نیاز داشتند"، "جلوگیری از مثله کردن کشته‌های دشمن و نگرفتن مال جهت تحویل اجساد آن‌ها"، "نهی از کشتن زنان، کودکان، پیران و جلوگیری از آتش زدن مزارع و باغستان‌ها"، "نفرین نکردن دشمنان اسلام در برابر آزارهای آنان" و" جلوگیری از عبور دادن زنان اسیر از کنار کشته‌ها" بخشی از حقایقی است که درباره اخلاق پیامبر(ص) در زمان جنگ نقل شده است.

باید افزود، اخلاق بزرگوارانه حضرت محمد(ص) مانع مبارزۀ قاطع با جریان‌های انحرافی و موجب کوتاه آمدن در اجرای عدالت و سازش با سران کفر و فساد و تباهی نبوده است. در تاریخ زندگی حضرت رسول، مبارزۀ بی امان در برابر توطئه‌ها و دسیسه‌های محاربان و منافقان آمده که از  جمله آن‌ها می‌توان به "دستور تخریب مسجد ضرار" -که کانون توطئه و خطر بود و برای اسلام تهدیدی جدی محسوب می‌شد- و "فرمان قتل برخی از توطئه‌گران مانند: کعب اشرف، ابوعهک و عصما"-که به هجوسرایی، جنگ روانی و تحریک و تحریض مردم بر ضد پیامبر (ص) همت گماشته و بر آن اصرار می‌ورزیدند-، اشاره کرد.