از بدو پیدایش فرقه نعمت الهیه تاکنون، هریک از روسای این فرقه صوفیه باسیاست‌های متقلبانه، سعی می‌کنند به هر کیفیت ممکن، اهداف و منافع مسلک فرقه‌ای خود را حفظ کنند. هیچ‌گونه چارچوب مشخص یا وحدت رویه ثابتی در احوالات آنان دیده نمی‌شود. در هر دوره‌ای، درست مخالف با آموزه‌هایشان، یک برنامه و سیاست متفاوت اجرا کردند.
روسای فرقه نعمت الهیه، با اندک سواد دینی و بعضا پژوهشی که در زمینه مسائل اعتقادی و مذهبی دارند، سعی می کنند به هر طریق ممکن اذهان دراویش بیچاره را به نفع مسلک فرقه نعمت الهیه جلب کرده تا بتوانند بقا فرقه را تضمین کنند و صحت و سقم مطالبی را که بیان می کنند، اصلا اهمیتی برای ایشان ندارد.
دادنامه (به‌اصطلاح قرار نهایی) منتسب به محکومیت اسماعیل صلاحی دارای اشکالات شکلی و محتوایی عدیده‌ای است که تنها برخی از آن‌ها را قصد داریم بیان نماییم که بیش از این آبروی نداشته شاگردان نورعلی تابنده، قطب حقوقدان فرقه نعمت الهیه، از بین نرود.
یکی از ادعاهای دروغین دراویش فرقه نعمت الهیه، این است که بنا بر توصیه و دستورات مکرر اقطاب و مشایخ فرقه، نبایستی در عالم سیاست دخالت کنند و حتی در بعضی موارد هم آمده است که جدا پرهیز کنند. لکن حقیقت امر این است که دراویش فرقه نعمت الهیه، با نقش مؤثری که در اجرای سیاست‌های خصمانه مخالفین نظام جمهوری اسلامی در داخل کشور از خود به‌جا گذاشته‌اند، به حدی، حق این مطالب ادا کرده‌اند که مسائل سیاسی از موضوعات حیاتی جریان دراویش است.
دراویش افراطی برای اینکه بتوانند تحرکات خصمانه خود را به دشمنان دیرینه این مرزوبوم نشان دهند و توجه آنان را به خود جلب کنند، به بهانه مسائل حقوق بشری، انجمن را با عنوان کذایی پاسداشت جهانی حقوق بشر با حداقل امکانات رسانه‌ای در خارج از کشور ایجاد کردند.
هرچه وخامت حال جسمی و روحی قطب فرقه نعمت الهیه گنابادیه بیشتر در معرض نمایش قرار می‌گیرد، تحرکات خزنده مدعیان قطبیت در میان بدنه جریان دراویش بیشتر می‌شود. در این مجال قصد داریم برخی از تحرکات عناصر جریان دراویش را بیان کنیم.
روسای فرقه‌های صوفیه، مریدانشان را به اطاعت و فرمان‌برداری از افراد معلوم‌الحالی می‌کنند که هیچ ویژگی و تمایزی نسبت به سایر مردم ندارند. سلطان حسین تابنده در انتخاب پسرش علی تابنده برای جانشینی فرقه، با ایرادات و مخالفت‌های بی‌شماری مواجه شد که توان رفع ایرادات و رضایت مخالفان را نداشت.
فرقه‌های صوفیه با شناختی که از اهمیت علما و مراجع در امر دین و اجرای احکام اسلامی دارند همواره به موقعیت و جایگاه آنان توجه خاص داشته و در مکتوباتشان به دراویش توصیه کردند که باب مراوده و معاشرت با عالمان برجسته دینی را برقرار نگهدارند.
