فرقه نعمت الهیه گنابادیه برای حفظ و پوشش تظاهر اسلامی خود، همواره خود را به‌دروغ پایبند روحانیت و بیت مراجع عظام تقلید مطرح می‌کند و در مکتوباتشان درباره اطاعت‌پذیری از علما و مراجع عظام تقلید به‌کرات قلم‌فرسایی کرده‌اند. در حالی که شواهد تاریخی معتبر نشان می‌دهد که نه‌تنها مقبولیت نداشتند بلکه به‌صراحت از آنان بیزار بودند.
یکی از شاخصه‌های اماکن عبادی مانند مسجد بنا بر نص صریح آیات قرآن کریم و روایات معتبر این است که مکانی برای رشد، تربیت، عبادت و اجتماع مسلمانان برابر آنچه در شریعت اسلام ناب محمدی به آن سفارش شده است. خانقاه سازی های دراویش صوفیه به سبک و سیاق ظاهری مسجد یکی از شگردهای روسای صوفیه برای مقابله بافرهنگ مسجد در جوامع اسلامی بوده است.
بسیاری از دشمنان دیرینه اسلام ناب محمدی از این ظرفیت دراویش صوفیه در زمان‌های مختلف به‌خوبی بهره‌برداری کرده‌اند. جریان فراماسونی یکی از جریان‌های مهم و تأثیرگذار بر جریان صوفیه داخل کشور است. فعالیت انجمن اخوت در دوران ناصر الدین شاه سرآغاز حرکت خزنده این جریان شیطانی در جوامع اسلامی است.
روسای فرقه های انحرافی برای اینکه بتوانند جایگاه و شأنیت خود را در برابر مریدان جاهل حفظ کنند ، بایستی از القاب پوشالی و عناوین پرطمطراق استفاده کنند و این ذهنیت دروغین را در اذهان مریدان شان ایجاد کنند که آنان دارای مقامات و کرامت خارق العاده ای هستند که هرکسی توانایی دست یابی به این قدرت و جایگاه را ندارد.
امروز دراویش بیچاره با تکیه‌بر این اباطیل و جعلیات، ادعای پیروی از مذهب حقه شیعه اثنی عشری رادارند و بر اساس رفتارهای سلیقه‌ای اقطاب و مشایخ فرقه، ارادت و احترام به قطب معلوم‌الحال فرقه را جایگزین ارادت خالصانه به ساحت امام زمان (عج) نموده‌اند.
فرقه‌های صوفیه با آموزه‌های انحرافی‌شان، نقش بسزایی در رواج تفکرات کفرآمیز در جوامع اسلامی دارد. توحید ناب و اصیلی که شریعت اسلامی همیشه منادی آن بوده و پیشوایان دینی با تبعیت از رهبران آسمانی تشیع ، مروج و مبشر آن هستند، در آیین یهود و مسیحیت به لحاظ تحریفات صورت گرفته، به‌تدریج با شرک و الحاد آمیخته‌شده است.
یکی از راه‌های شناخت انحرافات فرقه‌های صوفیه، بررسی احوالات مریدان فرقه است. مریدانی که بعد از عمری بندگی در رکاب مراد و قطب فرقه، برایشان روشن می‌شود که چگونه سرمایه عمر وزندگی خود را به بطالت و شقاوت گذراندند. اعترافات این افراد می‌تواند درس عبرتی باشد برای دراویش بیچاره که هنوز خود را از این مسیر ضلالت بار نجات نداده‌اند.
تمام تلاش نویسندگان صوفی مشربی که خود را در زمره اساتید برجسته کشور مطرح می‌کنند، این است که به بهانه‌های واهی، تفکر صوفیانه را در لباس و ظاهر اسلامی به اذهان عمومی نشان بدهند. آنان سعی می‌کنند باورهای انحرافی و متناقض صوفیه را با اسلام ناب محمدی مطابقت بدهند و از کنار آن، بتوانند مسلک فرقه‌ای خود را پیش ببرند.
