امروزه تمرکز مهره های رسانه ای فرقه ضاله بهائیت بیش از پیش بر سیاست های ایران ستیزانه قرار گرفته تا جایی که اغلب مطالب منتشر شده توسط آن ها مربوط به این حوزه می باشد. در این بین شنیع ترین رفتار مهره های رسانه ای فرقه ضاله بهائیت در مسئله عادی سازی روابط رژیم اشغالگر قدس و امارات بروز کرد که آنان سعی کردند تا این امر را مقدمه ای برای مسالمت عمومی جلوه دهند.
مسائلی چون باور به بی وطنی و ایران ستیزی که جزء ویژگی های اصلی تشکیلات بهائیت بوده و هست موجب شد تا بهائیان منافع کشورهایی مانند آمریکا را ارجح از هر امر دیگری بدانند و در این امر تا جایی پیش رفتند که اخیرا نیز در محافل خصوصی بهائیان گفته می شود، مهد اصلی و موطن حقیقی بهائیان آمریکا است.
بها، خدای خودخوانده بهائیان برای تصاحب ریاست بر مشتی ساده لوح و جاسوس چنان به برادر خود که وی را رقیب خویش می بیند می تازد و او را سب و لعن می کند که گویی هیچ پیوندی حتی انسانی میان آن ها بر قرار نیست.
مرتضی اسماعیل پور مهره رسانه ای فرقه ضاله بهائیت می باشد که مکرر با شبکه های وهابی به مصاحبه می پردازد و مواضع ضد اسلامی خود را از طریق آنان ترویج می دهد. اما آنچه که بیش از پیش نفاق اسماعیل پور و امثال او را آشکار می کند این است که وی مکرر از حقوق بشر و این قبیل امور دم میزند درحالی که شبکه های تکفیری وهابی مانند کلمه(که شیعیان و عموم ملت ایران را کافر و واجب القتل می دانند) محل جولان او گشته است.
بیش از یک دهه قبل فرقه ضاله بهائیت کشور آذربایجان را به عنوان یکی از مراکز تشکیلاتی خود فعال کرد و اکنون از این کشور به عنوان سرپل برخی اقدامات خود استفاده می‌کند. این رویکرد با محدودیت شیعیان در این کشور و نفوذ اسرائیل و آزادی عمل جریان های ضداسلام مانند مسیحیان تبشیری در این کشور قابل تفسیر است.
در این ایام که شهر های مختلف آمریکا به مرز سقوط نزدیک شده و افراد زیادی نیز کشته می شوند، محافل بهائی نه تنها هیچ موضع انتقادی نگرفته اند بلکه مهره های رسانه ای آنان مانند نادر پزشکزاد با سفسطه های بی ربط در صدد توجیه رفتارهای خشن دولت آمریکا برآمده اند.
در روزی که بهائیان تحت عنوان عید رضوان می نامند، بها از ایران فراری داده شده بود و محیای سفر به مناطق فلسطین اشغالی بود که ادعاهای دروغین خود را علنی کرد.
اگر کسی از حیث تاریخی نوشته های سرکردگان بهائیت را بررسی کند خواهد دید که آن ها هیچ جمله یا حتی حرف درخور تاملی نزده اند و تنها هنر شان این بوده که از کتب ادیان الهی مطالبی را نقل کرده و به خود نسبت دهند.
